Ziekenhuisbezoek nummer "ik weet het niet meer"
Haha ja hoor we zijn op het punt gekomen dat we de ziekenhuisbezoekjes niet meer tellen. Toch niet continue, wel per reeks om een beetje zicht te hebben op de zaken en het gevoel te hebben dat het einde in zicht is.
Net als mijn vorige twee reeksen inseminaties waarvan één keer effectief een inseminatie in het ziekenhuis (andere keer was het organisatorisch niet haalbaar en was het dus op de natuurlijke manier) kruipt er nogal veel tijd en organisatie in. Zo'n 3-4x nuchter s' morgens in de befaamde wachtzaal zitten van de fertiliteitsafdeling voor bloedafnames en echo's.
Vandaag liep de inseminatie anders als de eerste keer. Het ging er een stuk professioneler aan toe.
De eerste keer was het enkel een spuitje en katheter (zodat ze diep genoeg geraken), maar deze keer maakte ze gebruik van de eendenbek. Iedere vrouw weet dat deze niet de grote favoriet is van de vagina, maar enfin wat moet dat moet. Deze keer nam de "dokter" ook echt haar tijd. Controleerde meermaals of alles goed zat, het er niet uitloopt, dat het echt rechtstreeks is beland in de baarmoeder en er geen achterpoortjes waren.
Ze vertelde me ook dat het echt een goede staal sperma was ook.
Hupla! Sprankeltje hoop is er weer.
Wie weet! Ik heb er alvast deze keer wel vertrouwen in omdat ik het deze keer ook echt voelde, wat de eerste keer niet het geval was en ik de indruk had dat het niet veel anders was als een experimentje dat we thuis ook al hadden geprobeerd met spuitjes.
De gêne en ongemakkelijkheid om met je benen open in de lucht te zitten verlies je op den duur echt wel. Het maakt me zelfs al niet meer uit wie van de dokters me helpt op dat moment zolang het maar vooruit gaat! Want als het wat langer duurt wordt het wat ongemakkelijk....
Kortom de eerste keer inseminatie was ik niet onder de indruk en had ik niet echt het idee dat inseminaties zouden kunnen werken. Ik keek zo op tegen de tweede keer, die niet is doorgegaan en tot deze voormiddag was ik best nerveus.
Ik telde al mooi af naar onze IVF poging wegens gebrek aan geloof erin, die dan nog eens een maand is verschoven uiteraard. Vandaag kan ik zeggen: "Oké, deze keer geloof ik er wel in.".
Ondanks mijn sceptisch zijn, heb ik mijn geloof even hernieuwd. Benieuwd voor hoelang. Ach ja hopelijk was het de laatste keer.
Want stiekem kijk ik er echt wel naar uit om eindelijk terug naar mijn vaste gynaecoloog te kunnen gaan. Dat ik me minder één of ander lab experiment voel en effectief weet dat er een wondertje in mij groeit.
Ondanks het vallen en opstaan in ons traject, we geven nog niet op!