Wanneer je het even helemaal hebt gehad
Met een doos zakdoeken plof ik me neer in de lege living. Zelfs onze kat lijkt nergens te zijn. Mijn man zet me thuis terug af na ons gynaecologische afspraak en moet vertrekken naar zijn werk met een bezorgde blik kijkt hij mij aan, ik heb namelijk niet alle tranen en snot kunnen onderdrukken vandaag, dus ik zet een dapper gezicht op en geef hem een glimlachje in de hoop dat hij zich dan minder ongemakkelijk voelt om 'mij zo achter te laten'.
'Dag liefje!'. Terwijl ik snel de auto uitstap om me naar binnen, ons veilig huisje te begeven. Daar vind je me dus: in tranen met een kamillethee en de laptop om het allemaal even van me af te schrijven. In de hoop dat ik daarna de moed vind om verder te gaan met mijn dag en het dagdagelijkse te hervatten. Want ja het leven dat stopt niet.
Hoe prachtig ik het zwanger zijn ook vind, ik heb het op mijn 33 weken er even helemaal mee gehad. Niet dat ik niet meer zwanger wil zijn, absoluut niet! Ik houd van mijn buikje, ik ben er ontzettend trots op.
Wel heb ik het gehad met wat ze me telkens keer op keer lijken voor te schotelen... Namelijk complicaties met de gestandaardiseerde zin 'maar alles ziet er goed uit, je hoeft je geen zorgen te maken'.
Yeah right: laten we even vergeten dat ze ook voor mijn zwangerschap geen reden vonden waarom het maar niet lukte... Laten we even vergeten dat ik 31 maanden aan een stuk bewust zwanger probeerde geraken met allerlei meetinstrumenten, waarvan 1,5 jaar met jullie expertise, de nodige injecties, medicatie, 4-6 maandelijkse ziekenhuisbezoeken tussen mijn werkuren en avondstudie door. Laten we even vergeten hoe vaak ik de woorden al heb moeten horen 'alles ziet er prima/goed uit, het ziet er allemaal heel positief uit. We moeten positief blijven in het verhaal.
Dan geraak je voor mij redelijk onverwacht zwanger (ik verwachtte toen niet dat het ging lukken en was dus heel voorzichtig in 'mijn enthousiasme'), heb je een gynaecoloog die u aanspreekt over uw gewicht waardoor je maar beslist ineens 'gezond' en heel bewust te eten (terwijl je in het verleden al meermaals moeilijkheden hebt gehad met je voedingspatroon), want uiteraard je wil het beste voor je toekomstig kind, hebt geen antistoffen tegen toxoplasmose en spendeer je de eerste trimester met alle typerende kwaaltjes die je maar kan bedenken in hun glorie in je eerste examenreeks van je eerste jaar in bacheloropleiding. Geen ideale combo dus. Oké deze geraak je door op 12 -13 weken zijn we mensen voorzichtig op de hoogte beginnen brengen van onze zwangerschap. Op 16 weken ben ik op werkverwijdering gegaan wegens zwangerschapsbescherming.
Wel na een infertiliteitstraject en de zoveelste complicatie in mijn zwangerschap heb ik het gehad met positief zijn, mijn positief zijn is in tegenstelling tot mij op vakantie!
Dan heb je die tweede trimester, waarbij je in mijn geval tussen de 18 en 26 weken best oké bent, terug veel kan doen (buiten slapen en blaas controle hebben), maar door verhuis en alles wat daarbij komt kijken een beetje over je grenzen bent gegaan. Waardoor je zo de derde trimester, ja hoor, weer eens in examens doorbrengt en letterlijk lichamelijk afziet met o.a. te soepele gewrichten en bekkenbodeminstabiliteit en o ja we krijgen voorweeën op de koop toe wanneer we eens iets te veel hebben gedaan lichamelijk of teveel beginnen stressen. Ook niet te vergeten dat week 33 onze baby al in achterhoofdsligging ligt, indalen niet onbekend is en daarbovenop nog steeds enorm beweeglijk is. Enerzijds: megaschattig op echo en geruststellend, anderzijds doet het met momenten echt pijn en is het enorm vermoeiend. Met drie herexamens eind augustus in week 37 - 38 van uw zwangerschap waarvoor ik ook niet echt sta te springen, maar anderzijds week 41 starten de lessen weer dus later komen is al helemaal geen optie in mijn hoofd! Maar hey! Het zal wel allemaal weer lukken (of niet en dat is dan ook weer zo) zoals gewoonlijk zeker?!
Achterhoofdsligging = de baby met het hoofdje naar beneden en het achterhoofd in de richting van je buik, dan ligt hij in de achterhoofdsligging. Verreweg de meeste baby's liggen in deze houding voor de geboorte. De achterhoofdsligging is de meest natuurlijke ligging voor de geboorte.
Indalen = Het is goed mogelijk dat je niks merkt van het indalen van je baby, omdat het geleidelijk aan gebeurt. Soms kan het echter ook resulteren in harde buiken of indalingsweeën. Dat voelt als een trekkende of stekende pijn in je liezen of krampen in je onderbuik. Uiteraard heb ik het geluk van de indalingsweeën.
Daarbovenop gooien ze nog wat afspraken bij de gynaecoloog, diëtiste, vroedvrouw en afdeling endocrinologie bovenop want blijk je ondanks het feit dat dat je echt megahard bezig bent met je voeding toch zwangerschapsdiabetes blijkt te hebben. 'Uw nuchtere beginwaarden zijn goed, maar uw insuline lijkt zich niet meer aan te maken, je kan hier weinig aan doen. Als dit problemen begint te geven zal je insuline moeten inspuiten. ' In het Nederlands vertaald: je lichaam breekt geen suiker af wat ook weer tot complicaties kan leiden voor zowel moeder als kind. JACKPOT!
Insuline is een noodzakelijk hormoon dat ervoor zorgt dat de glucose uit de voeding via het bloed in de cellen terechtkomt. Wanneer je zelf geen insuline aanmaakt hebben de lichaamscellen geen brandstof en kan je lichaam niet meer functioneren. Zonder insuline (wat je lichaam normaal automatisch aanmaakt buiten dat van mij weer niet op dit cruciaal moment) blijft er ongezond veel suiker in het bloed zitten.
Als je werkelijk begint na te denken zit er in belachelijk veel dingen suiker of glucose: fruit, yoghurt, melk, alles van koolhydraten: dus ook aardappelen, pasta, enz..., sojamelk (buiten ongezoete sojamelk), brood (ongeacht welk type brood), saus,... Na mijn eerste gesprek met de diëtiste was best onder de indruk en kon ze weinig veranderen aan mijn eetschema. Het lijkt me dan ook weer zo nutteloos om mezelf telkens tot daar te slepen. Maar ja dan ben ik 'de slechte onverantwoordelijke moeder'. Ik ben het moe. Ik zit aan het einde van mijn kunnen, mijn begrip, mijn vrij constant actieve medewerking en dat lijken ze niet in te zien of te beseffen.
Het is een serieus gepuzzel om 'goed te doen' en zelfs dan nog blijkt dat het allemaal geen zin heeft, het voelt alsof die opofferingen maken totaal geen nut heeft gehad . Ik heb zoveel cravings onder sterke controle gehouden en waarom? Had ik misschien niet beter een beetje moeten genieten van mijn zwanger zijn, moeten toegeven aan cravings en mijn eten in plaats van weer helemaal controlerend te gaan en weer 'het beste willen zijn en doen'. Ik wordt er zo moedeloos en droef van. Oké leuk en wel dat alles goed gaat met de baby, maar op deze manier trekt deze hoog sensitieve, zeer stressvatbare mama het niet meer... Deze mama in wording is moe, emotioneel en begrijpt het allemaal niet meer zo goed.
Ik had mezelf zo voorgenomen om eindelijk van al die injecties verlost te zijn en krijg nu letterlijk te horen: je moet dagelijks prikken na elke maaltijd EN indien je waarden niet goed zijn moet je insuline inspuiten. Verder wordt er dan wel beweert dat zowel ik als de baby perfect gezond zijn. Waarom voel ik me dan niet gezond? Dat er aan de baby niets van sporen van zwangerschapsdiabetes te zien is, is uiteraard een enorme opluchting. Maar het is niet genoeg om mij gerust te stellen. Waarom wordt ik steeds opnieuw in zo'n enorm machteloze positie geplaatst en moet ik alles maar ondergaan? Zogezegd voor het goede van mezelf en baby... Waarom voelt het dan allesbehalve zo aan?
Vrijdag moeten we naar de afdeling endocrinologie. Vanaf dan zal ik dagelijks moeten prikken, een eetdagboek moeten bijhouden enzovoorts... En nog vaak van medisch personeel te horen krijgen 'Meten is weten'. Terwijl ik denk: 'Je bent niks met meten als er niks kan verandert worden aan de situatie.'. Het zijn dingen waar ik eigenlijk geen energie voor heb, nog de motivatie. Het lijkt me zinloos. Ik blijf me gefaald voelen. Gefaald in het moeder zijn alvorens ik effectief de kans heb om er effectief eentje te zijn.
Want net als bij alle andere resultaten, cijfers, analyses die er uiteindelijk wel 'prima' uitzagen en zijn, ben ik het vertrouwen daarin verloren. Mijn optimisme is even ver zoek. Ik ben de tegenslagen beu en verwacht nu niet anders. Mijn hoop op een 'normale' zwangerschap, een 'normale' bevalling die zijn verdwenen. Waarschijnlijk vind ik deze wel terug over een paar dagen, misschien ook niet. Maar ik, ik heb het allemaal even gehad. En buiten het vertrouwen dat ik een gezond kindje op de wereld zal zetten, vertrouw ik op niet meer dan dat...
Ik vertrouw niet op mezelf, mijn eigen kunnen en capaciteiten, mijn eigen draagkracht, het slagen in een natuurlijke bevalling, het kunnen geven van borstvoeding,... Mijn grens is bereikt.
En moesten die dingen toch lukken zal het puur te danken zijn aan mijn wilskracht en doorzettingsvermogen. Het zou een mooie surplus zijn. Momenteel ga ik gewoon al blij zijn als ik een gezond kind krijg uit mij ongeacht de manier waarop, ongeacht van hoe het met mijzelf gesteld is. Want dat is slechts bijzaak.