Verdoofd

Ik borrel van negatieve energie, negatieve vibes. Elke prikkel is er teveel aan. Het is genoeg! Gedaan! Stop met alles wat er rond en in mij gebeurt, ik wil het niet meer. 

Ik wil even niet meer voelen, ik wil niet meer sensitief zijn. Verdoven, dat wil ik.

In een roes zijn. Even leeg. 

Verdoofd zodat ik niet meer hoef te voelen en gewoon kan zijn. Me even van niets of niemand aantrekken. Even weg van deze wereld. Even in de je m'en fous houding en dit daadwerkelijk menen. 

Ik wil vluchten. Vluchten van wie ik ben en hoe ik mij voel. Ik wil weg... Gewoon weg. 

Maar zoals gewoonlijk kunnen we dit niet. Ik heb verantwoordelijkheden. Verdoven is geen optie want dat zou mijn kinderwens kunnen bemoeilijken. En laat dat nu net één van de weinige dingen zijn die me weerhouden om te verdrinken in mijn emoties. Hah! Daar hebben we rationele mij weer! En toch...

Ik voel de drang, de destructieve persoon in mij, het verlangen. Ik weet dat deze behoefte niet goed, niet gezond is. 

Het kost me zo verdomd veel energie om hier al enkele dagen te vechten. Elke dag lijkt het net dat beetje moeilijker. Maar het lukt me wel. Ik kan dit! Ik kan dit.... Het weergalmt in mijn hoofd... Het moet... Ik ben sterker dan mijn emotie. 

Ik kan ook niet terugvallen op mijn ander destructief gedrag, dat zou teveel opvallen met dit weer. Ik kan het niet zo goed verbergen als anders.  Het zou te gemakkelijk ontsteken door de warmte. Het constant gebruik van ontsmettingsmiddel zal ervoor zorgen dat ik moeilijker mee gaan kunnen stoppen, omdat de pijn mijn focus even kan verleggen van mijn daadwerkelijk probleem. Het brandend gevoel. 

Ik heb dus drie redenen om niet toe te geven: mijn kinderwens, het niet verborgen kunnen houden en dus de kans hebben dat het opgemerkt wordt. En mijn verantwoordelijkheidszin naar mijn eigen lichaam toe. Ik kan en mag mijn lichaam dit niet opnieuw laten doorstaan. Niet meer. 

Er zijn andere uitlaatkleppen, ik moet mijn negativiteit weer omzetten naar een les. Iets positiefs. Ik moet geloven in mezelf, vertrouwen hebben in eigen herstel. Geloven dat het allemaal wel goed komt. Zoals altijd. 

Ik voel de negatieve energie, de agressie die ik wilde uiten, mijn lichaam verlaten. Het zit er nog, maar verdwijnt al meer op de achtergrond. Puur al door te letten op mijn ademhaling, lichaamsbeweging, frisse lucht, de muziek lekker luid in mijn oren. Mijn destructieve gedachten bij de hoorns nemen en meteen van me af schrijven. 

Ik laat ze niet meer in me opborrelen tot ik er geen controle meer over heb. Ik neem de controle. Ik neem mijn verantwoordelijkheid ten opzichte van mezelf, mijn eigen lichaam. Ik trek een grens waar ik niet over wil. Ik ben me bewust van mijn alarmsignalen. 

Het helpt me. Ik voel me al iets lichter. Ik weet dat ik hier wel door kom. 

Ook al was ik enkele minuten geleden nog alle vertrouwen in mezelf kwijt. De overlevingskracht die in mij schuilt is van onschatbare waarde. Het wint altijd. Want ik wil het. Ik WIL echt. En zonder die wilskracht, zou ik nooit gestaan hebben waar ik nu sta. Dat moet ik vasthouden, me bewust van blijven. Ik kan meer dan ik denk. Want ik probeer. 

Hoewel het me vaak ook echt teveel wordt. Ik sta er nog steeds. En ik ben van plan dat ook zo te houden. 

Ik moet me heel bewust blijven van mijn eigen gedrag en acties, zonder mijn angsten, emoties en gedachten het te laten overnemen. Diep adem te halen, bewust zijn van de lucht die mijn longen vullen. Dankbaar zijn voor het leven dat ik heb. Dankbaar voor al wat ik tot nog toe al heb bereikt. En vooral wat ik allemaal nog kan bereiken.