Tweede ronde?

Over tijd! Kleine vreugdesprong, want die eierstokken kriebelen weer enorm. Voor de tweede maal dit jaar nam ik een zwangerschapstest, voor de tweede keer dit jaar voel ik mij weer helemaal in elkaar krimpen: n e g a t i e f ... Here we go again. 

Juist is juist: we zijn nu ook nog niet zo heel lang aan het babydansen. Eigenlijk mag ik de eerste negatieve test zelfs niet meerekenen omdat deze was om te zien of ik zwanger was aangezien ik toen nog fulltime kolfmama en dus borstvoeding gaf waardoor ik mijn maandstonden nog niet had doorgekregen en liever het zekere voor het onzekere nam.

Sinds eind januari zijn we weer begonnen, met nieuwe moed. We zijn nu dus aan onze vierde maand bezig en zoals ik al in een eerder bericht schreef: de meeste vrouwen geraken zwanger tussen de 6 en 8 maanden zwanger, na een jaar proberen is het aangeraden om je beiden eens te laten controleren.  

Mijn man gooide met volle overtuiging de anticonceptie de vuilnisbak in om zijn punt duidelijk te maken, omdat ik niet overtuigd was dat hij dit ook wilde zo snel na elkaar. Mijn beweegreden hiervoor: ik ben ondertussen 30, we hebben er 3 jaar over gedaan om ons eerste kindje waar te maken. De onzekerheid dat het ons deze keer wel vlot zal lukken is enorm groot.

Ondanks het feit dat we enorm trots en dankbaar zijn op ons eerste wondertje, we zouden er toch echt wel graag nog (minstens) eentje bij willen. De tijd tikt weer enorm. Gezien mijn erfelijke aanleg op miskramen en andere niet zo fijne bijkomstigheden, maak ik me zorgen.

Wat als het weer niet lukt?

We hebben nog wel één broertje of zusje in de vriezer, maar de kans dat die het ontdooiproces overleefd is niet zo heel groot. Eveneens staat dit ook weer gelijk met minstens twee maanden weer dagelijkse injecties, hormoonbehandelingen en opvolgingen in het ziekenhuis. Geen pretje om naar uit te kijken dus.

Een ander probleem is dat eigenlijk ons seksleven best op een laag pitje staat. We zijn moe, onze 8 maander slaapt op dit moment heel onrustig en mee op onze kamer, we zijn beiden overladen met deadlines,... Kortom: als we ons bed zien zijn we blij dat we eindelijk kunnen slapen.

Ik zie het op dit moment dus vrij somber in na deze domper. Voor veel mensen zal dit heel negatief klinken, maar vergeet niet: ik heb al een heel traject achter de rug. Ik weet wat er volgt als het niet lukt vanzelf. Ik weet niet of ik sterk genoeg ben om dit traject nog eens te doorlopen. Hoe groot mijn kinderwens ook is. 

Ik merk dat ik dat plassen op stokjes nog steeds misselijkmakend vindt omdat het zelden iets positief te melden heeft. Enfin de ovulatietesten zijn weer in huis, er ligt nog een zwangerschapstest te wachten, mijn maandstonden - klimaatsveranderingen etc. wordt allemaal stipt geregistreerd en bijgehouden. Hopelijk laat het deze keer niet zo lang op zich wachten. Tracken en proberen, we zien wel waar het ons brengt.

Hopelijk is het deze keer wel mogelijk zonder hulp.