Terug van nul beginnen
Ja hoor mijn lichaam had me weer liggen. Tante roos besliste op bezoek te komen na een week over tijd. De moment dat je denkt: "Goh ik ben eindelijk regelmatig in mijn cyclussen." en BAM! Nee hoor het is nog niet aan jouw.
Enerzijds een verademing voor me omdat ik dan weer zou twijfelen of ik mijn huidig werk als kindbegeleider wel zou stopzetten Dat ik zeker tijd heb voor mijn kindje. Anderzijds een duidelijk signaal: het is tijd om los te laten.
Het is een passie, iets dat ik enorm graag doe en met heel veel liefde. Hoewel het wel door de lange dagen, uren en intensiteit van de job eigenlijk wat te zwaar is voor me.
Ik moet leren luisteren naar mijn lichaam. Mijn signalen herkennen en hier ook daadwerkelijk aan leren toegeven. Want als ik niet goed voor mezelf zorg, hoe kan ik dan goed voor een ander zorgen? Hoe kan ik dan mijn lichaam babyproof maken?
Ondertussen zitten we in ons traject van bijna twee jaar infertiliteit in het volgende stadium. Nog steeds doen we wat we hiervoor ook deden: clomid, aangepast dieet, voldoende seks, lichaamsbeweging, stressvermijdend, echografieen en bloedonderzoeken aan de lopende band,... Oja de ovulatietesten niet te vergeten! We zijn dus weer bij nul begonnen in afwachting van...
Toch hoop ik nog steeds. Het is sterker als mezelf. Zo een intens verlangen. Desondanks kan ik het beter loslaten.
Ik heb voor mezelf geaccepteerd dat kinderloos door het leven gaan ook een optie is. Niet de optie die ik zelf verkies, maar ik begin er vrede mee vinden.
Ik heb ook beslist voor mijn eigen gezondheid het nog te geven tot eind dit jaar. December 2020. Als het dan nog niet is gelukt stop ik met chemische brol in mijn lichaam te gooien, de constante gynaecologische bezoekjes, kortom: ik stop met het investeren.
Als ik dan toch zwanger geraak is het zeker welkom, maar ik wil niet meer dat mijn kinderwens mijn leven beheerst. Het is niet een kwestie van opgeven, wel van loslaten. Loslaten en aan zelfzorg doen.
Ik kan genoeg vreugde in mijn leven vinden zonder zelf een kind te hebben. Ik zal kinderen van vrienden en familie rond mij zien opgroeien, hier af en toe eens bij helpen, mij aan hechten, de (moeder)liefde in mij delen met hen, maar eender in de vorm van tante of meter.
En ja ik ben op het punt dat dit voldoende zou kunnen zijn voor mij. Mits ik mijn leven een nieuwe invulling geef waar ik met mijn ontslag de eerste stap mee zet.
Ik ben me bewust van het feit dat ik misschien nooit een eigen kind zal hebben. Mijn kwaadheid hieromtrent is weg. Ik ben niet meer boos omdat het niet loopt zoals ik wil, zelfs niet teleurgesteld.
Ik besef dat ik mijn best heb gedaan en zal blijven doen.
Het heeft lang geduurd voor ik dit voor mezelf kon accepteren. Ik beschouwde mama worden als mijn voornaamste levensdoel, de rest was bijzaak.
Ergens ben ik blij dat ik het besef heb gekregen dat ik meer kan zijn dan enkel een mama. Ik ben een eigen persoon. Ook ik heb noden en moet rekening houden met mijn eigen draagkracht.
Volgende week komt de volgende stap. De mogelijke stap in het traject naar volledig kunstmatige bevruchtingen. Dan is het niet langer "de natuur een beetje helpen" maar letterlijk de natuur zijn werk afnemen en overgaan tot labo's en de medische wereld. Het voelt voor iemand als mij, iemand dat streeft naar een zo natuurlijk mogelijk, biologisch en bewust te leven, wel wat dubbel.
Desondanks zal je nooit tegen mij kunnen zeggen dat ik niet heb geprobeerd. Ik heb alles geprobeerd wat binnen mijn middelen en mogelijkheden ligt om deze kinderwens realiteit te maken. En of dat nu wel of niet mag zijn... Wordt afwachten.