Spannend momentje

Spannend voor de eerste keer dit jaar heb ik nog eens hoop. Er is een kans dat ik zwanger ben. Ik ben nu slechts twee dagen over tijd, maar desondanks voel ik me anders. 

Ik durf ook niet teveel te hopen, want ik wil niet teleurgesteld worden. Niet weer valse hoop creëren. Toch heb ik dingen die anders zijn als anders. 

De metaalachtige smaak in mijn mond, misselijk, heel moe, de ene moment het koud, dan weer veel te warm, meer honger, wit slijmverlies (nog steeds, normalerwijze stopt dit na mijn ovulatie), krampen/ buikpijn, frequenter naar het toilet moeten gaan, mijn tepels lijken groter als anders, ik heb sinds een week wat last van mijn tandvlees, overtollig speeksel in mijn mond, stemmingswisselingen, ... Kortom een hele waslijst maar die voor mij symbool staat voor nieuwe hoop. 

Elke keer dat ik moet "pipi" gaan doen, wordt ik heel onrustig. Bang om ineens te merken dat mijn regels toch zouden zijn doorgekomen. Ik stel bewust mijn bezoek soms wat uit, omdat ik deze hernieuwde hoop niet kwijt wil. Elke keer bekijk het toiletpapier, opgelucht haal ik adem "nog geen bloed".

 So far so good. Hopelijk blijft dit zo deze week en kan ik eind deze week eindelijk eens een positieve zwangerschapstest vasthouden in mijn handen. Mijn eerste positieve test: iets waar ik echt naar verlang.

Niet weer het proces van clomid, echografieën, bloedonderzoeken op specifieke dagen, ovulatietesten, extra spermacontrole,... Hopelijk kan het ingeplande intake gesprek bij de infertiliteitsarts afbellen. Want mijn partner kan er net die moment niet bijzijn vanwege zijn reeds al lang ingeplande afspraak bij de podoloog die ook heel belangrijk is. Ik was deze even uit het oog verloren en was gewoon al blij dat ze me kon zien over twee weken in plaats van dat ik nog lang moest wachten voor de pure informatie van onze verdere weg, die hoogstwaarschijnlijk kunstmatig zal zijn als ik nu niet zwanger blijk. 

Stiekem denk ik goh als het nu is gelukt ligt het eigenlijk wel aan de lanceringsbaan van mijn man hoor... Maar zoals onze gynaecoloog het zo vriendelijk zegt: "Meestal als het niet lukt en we vinden niets concreets dat voor moeilijkheden zorgt, ligt het wel een beetje bij beiden. Niet bij slechts 1 factor.". Ik vind het een mooie poging om de vrede te bewaren, maar stiekem... denk ik er toch het mijne van. 

Mijn man had gisteren voor de eerste keer een huilmomentje, een moment waarop hij zo graag een baby wilde, een moment waarvan hij zei "ik voelde even wat jij al lang voelt, ik wil een baby, ik wil het zo hard". 

De aanleiding was ik die zei: "Liefje ik heb weer mega veel krampen..." en mij met mijn buik tegen zijn lichaam legde (ik kon zijn gezicht niet zien want dat was veilig verstopt tegen zijn borst en in zijn armen. Als ik me op mijn buik leg zijn ze namelijk iets minder fel. Mijn man linkt krampen heel hard aan mijn regels en mijn PMS...

Ik vind het wel fijn dat hij mij dat opbiechtte toen we nog aan het knuffelen waren voor het slapengaan. 

Het geeft me de bevestiging dat hij het toch ook wel graag wilt en er toch niet zo ongeïnteresseerd mee omgaat als hij laat uitschijnen. Het was een momentje van "we zijn hier met twee, ik moet het niet alleen doen". 

Iets wat ik de afgelopen maanden wel wat miste van zijn kant uit. Ik hoop zo hard dat ik binnenkort kan zeggen dat ik een februari-kindje verwacht.