Best een intens gesprek achter de rug met mijn partner... Ik besloot om helderheid te creëren naar hem toe. Het is belangrijk voor mij om open en eerlijk te zijn in onze kinderwens, aangezien ik degene ben die het dient 'te ondergaan'.

Dat onze kinderwens groot was, is algemeen geweten. Dat we er meer als ééntje wilden evengoed. Toch lijkt ook dit moeizaam te verlopen. Leve (ook) secundaire infertiliteit. We zijn nu acht maanden verder, waarvan twee maanden met hormooninname in overleg met de gynaecoloog. We hebben ook het befaamde nummer van de fertiliteitskliniek weer meegekregen. Dit is omdat we nog een bevrucht eitje in de vriezer steekt, slechts één.

Ondanks we wel weten dat het vorige bevrucht eitje topmateriaal is, we hebben daar ons guitig zoontje aan te danken, toch voelt het vreemd. Niet per se wetende dat het eigenlijk op dezelfde moment is 'verwekt' en dus stiekem een tweeling is... Maar eender omdat er ergens een hoop is dat het ook vanzelf kan lukken. Dat het simpelweg een mogelijkheid is.

Het ontdooien van dat eitje, weer die immense onzekerheid of het blijft. De onzekerheid dat het überhaupt het ontdooiproces overleefd, maakt me enorm onrustig. 

Het gevoel van een gefaalde vrouw te zijn komt weer heel sterk naar boven.

Ik begrijp allemaal wel waar het vandaan komt. Rationeel kan ik mezelf niets verwijten. Ik heb gewoon 'pech'. Desondanks kan ik dat falen niet van me afschudden. 

Het blijft een open wonde. Eentje waar regelmatig zout in wordt gestrooid zonder dat mensen het door hebben.

Net om die reden ook besloot ik om mijn partner mee te delen dat ik het proces niet van nul terug ga doorlopen. Ik ga niet weer maanden medicatie, hormonen slikken, spuiten etc. Ik ga niet weer maandelijks zes keer met mijn benen in de lucht zitten ter controle bij de fertiliteitsarts. Niet meer die pijnlijke pick-up en aftelrace van hoeveel eitjes bevrucht zijn. Telefoon de dag nadien met mededeling hoeveel eitjes het gehaald hebben  om een dag later later te vernemen dat er maar één of twee goed genoeg zijn voor een terugplaatsing. Dan weer een terugplaatsing en bedrust de eerste 2-3 dagen en dan die twee weken wachttijd om te zien of het daadwerkelijk is ingenesteld.

En dat is dan nog het scenario als alles vlot en goed verloopt zonder complicaties.

De hormonen, terugplaatsing - bedrust en wachttijd dat doe ik nog als het ons niet spontaan lukt. Ik ga niet nog eens 3 jaar intensief bezig zijn met een kinderwens. Als ik na een jaar niet "spontaan" (met een beetje hulp) zwanger geraak, ontdooien we het eitje. De digitale ovulatietesten komen me de strot uit dus hier stop ik nu mee. Het is niet dat het ons tot hiertoe al iets heeft opgeleverd buiten kosten. Wel blijf ik mijn tracker in de app gebruiken en houd ik alles goed bij.

Ik zou er vrede mee kunnen nemen dat ik slechts één kind heb. Dat mannetje ik zie hem doodgraag! En ik wil helemaal niet ondankbaar overkomen. Ik ben dankbaar dat ondanks het moeilijke pad, ik de kans heb gekregen om mama te worden. En toch... waarom moet ik dankbaar zijn voor iets dat voor anderen vanzelfsprekend is?

Het is afscheid nemen van een toekomstvisie die ik voor ogen had. Niet een tweede kans hebben op een ander borstvoedingsverhaal die gedoemd was tot kolven. Mijn zoontje geen broertje of zusje. Ik zal nooit mama zijn van een dochter. Wat moet ik mijn zoontje zeggen als hij vraagt waarom hij geen broer of zus heeft? En dit zonder tranen hem uitleggen.

Ik hoop dat het ons gegund is. Dat we effectief een tweede kindje kunnen en mogen verwelkomen. Als we in tussentijd niet zwanger worden en de terugplaatsing flopt... Weet ik dat ik nog niet bereid ben om de handdoek volledig in de ring te gooien. Toch heb ik ter bescherming van mezelf en  mijn gezin beslist dat ik een tweede traject emotioneel en fysiek niet aankan. Het vraagt te veel.

Het vraagt wat ik niet bereid ben om op te geven: een toekomst met ieder van ons, als gezin. Als gezin waar liefde de kern vormt.

Niet compleet verbitterd door omstandigheden en factoren die hun tol eisen. Verbitterd door verwijten die heen en weer worden geslingerd omdat we elk op een eigen manier omgaan met de zaken. Omdat we niet kunnen begrijpen hoe de ander dit verwerkt op zijn manier omdat deze zo verschilt. Door de toekomstvisie die we schepten in het begin van onze relatie en deze in duizend stukjes te zien versplinteren. 

Door verbroken beloften en afspraken die we ooit maakten. En voor de ene moeilijker los te laten zijn dan voor de ander.