Yes! Eindelijk! Een einde aan IUI behandelingen waar ik zelf niet geheel in geloofde, maar het is wat het is. Ik zal elke stap nemen die nodig is om mijn kinderwens waar te maken. Ik zal mezelf nooit kunnen verwijten dat ik "niet mijn best heb gedaan". 

Nu afwachten of het met de extra injectie pregnyl wel werkt... Want ik vrees er een beetje voor. Ons intakegesprek voor IVF is begin november ingepland. Met die stijgende coronacijfers en berichtgevingen rond enkel "noodzakelijke" primaire zorg is de kans groot dat ons traject weer eens op hold zal worden gezet. 

Je geraakt zo met de moment meer en meer in de fase "take my money, do your job and give me my baby!". 

Het begripvol reageren op de situatie, het geduldig en vriendelijk blijven wordt steeds moeilijker. En hoewel ik echt wel weet dat al deze artsen, verpleegkundigen en specialisten hier echt weinig aan kunnen doen. Dat deze echt hun best doen, het onderdrukken van je wanhoop wordt steeds een zwaardere opgave. 

Elke keer dat je weer in de wachtzaal zit, hoop je. Het is sterker als jezelf. 

Elke keer opnieuw laat je het los en voel je het verlies...  Het incompleet zijn... Je hoopt zo hard dat dit de laatste keer zal zijn. 

Elke keer opnieuw moet komen naar de fertiliteitsafdeling is een steek die dieper onder je vel kruipt dan alle naalden die je gedurende je traject tegenkomt. Dit is de steek de steek die het meeste pijn doet...

De effectieve injecties zijn het tastbaar bewijs van je falen. Keer op keer, maand na maand. 

Kop op, ooit komt er een einde aan die prikjes! 

Hopelijk pas na resultaat en niet gedwongen door de omstandigheden. Ik had voor mezelf een marge gezet om niet op te geven voor een bepaalde datum... Alleen ben ik gedwongen om deze steeds verder op te schuiven door covid 19 die er steeds een stokje voor steekt. Dit zorgt ervoor dat alles zo uitzichtloos lijkt. Dat het maar blijft duren. Voor mij persoonlijk staat covid niet enkel voor de standaardmoeilijkheden; het dragen van een masker, werkomstandigheden, het continue ontsmetten van handen, het opgesloten zitten in je huis, het zeer beperkt sociaal contact, geen mogelijkheid van ontspanning buitenshuis (restaurant, spa-dagje,...), enz.... MAAR BOVENAL MIJN KINDERWENS. 

Mijn "hoop" om deze in vervulling te zien gaan. Er lijkt maar geen einde te komen aan het vechten en aan alles wat er bij komt kijken. 

Bovendien vraag ik me vooral af wanneer stoppen de prikjes?  Wanneer zal ik niet langer blauwe plekken hebben op mijn armen van het veelvuldig bloed trekken, wanneer zal ik niet langer vloeistoffen moeten prikken in mijn buik,... Wanneer zal die leegte in mij eindelijk opgevuld geraken?