Ovulatietesten: Wat als blijkt dat er niets mis?
Je zou denken: "Hoe kan je hier nu niet blij mee zijn? Ze zeggen toch dat er niets mis is?". Wel laat me je dit even kort uitleggen.
Natuurlijk ben ik blij dat ze niets hebben gevonden, Anderzijds als ze wel iets hadden gevonden kon ik er iets aan doen. Dan wist ik waarom het zo lang duurde. Dan was er een reden waarom het zo zijn tijd nam...
Nu hebben we simpelweg geen zicht op de "waarom". Waarom lukt het niet?! We krijgen telkens weer te horen, "Geef het een kans, dat komt wel.". Daar heb ik nu eens echt geen boodschap aan. Ik geef het kans, dat het wel komt is iets dat ik niet vertrouw zolang het niet lukt.
Momenteel is er niets dat mij kan aantonen dat het gaat lukken, maar evenmin dat het hebben van een kindje niet zou lukken.
Zolang er hoop is, blijven we er natuurlijk op hopen en blijven we het beste van onszelf geven om het te bereiken.
Aangezien er niets mis is met ons, zijn we aangewezen op dat stokje waar je op moet plassen. Ovulatietesten. Waarom omschrijf ik het als "dat stokje waar je op moet plassen" heeft ook weer zijn reden. Het is niet fijn. Het is elke keer weer een bevestiging van je falen en je doel. Het is elke keer opnieuw het tastbare bewijs dat het maar niet lukt. Dat stokje beslist wanneer je het beste seks hebt. Je krijgt het idee dat je het niet meer zelf voor te kiezen hebt.
Je hebt geen controle meer over een aspect van je eigen leven, wat, wanneer en hoe vaak. Seks is op den duur niet leuk meer, het wordt één van je zovele taken die je moet doen, één van de verwachtingen waaraan je jezelf moet houden.
Ook elke maand weer het idee van je kansen te optimaliseren: geen alcohol drinken, sushi en rauwe vis vermijden (hoe lekker het ook mag zijn), groenten goed spoelen, zo gezond mogelijk eten, zien dat je voldoende lichaamsbeweging hebt, ... enz.
Je past heel je leven aan die ene levensdroom, dat levensdoel. En die droom die laat op zich wachten. Ondertussen zijn mijn maandstonden regelmatiger dan een jaar geleden. Mijn cyclussen schommelden tussen de 24 en 39 dagen. Ondertussen is dat wel al gebeterd. Ik heb ook elke maand een positieve ovulatietest dus aan mijn eisprong ligt het ook niet.
Waar het wel aan ligt is de vraag die blijft bonzen in mijn hoofd.
Iedereen met zijn goedbedoeld advies: we hebben letterlijk alles al gehoord. We willen geen advies, we willen gewoon kunnen ventileren. Ergens terecht kunnen met onze rollercoaster van emoties omdat we vaak onze partner hier niet mee willen belasten. Of slapende honden liever niet wakker maken bij onze partner.
Deze weg voelt al eenzaam genoeg dat deze niet nog meer benadrukt moet worden met onbegrip en onwetendheid van de weinige mensen die dicht bij ons staan en dus op de hoogte zijn. Want als je dit niet zelf doorgaat of bent doorgegaan is het héél gemakkelijk om te zeggen "Laat het los".
Na een jaar proberen oké, na een jaar en half mag je wel beter weten. Loslaten gaat niet meer na een tijd. En als je de twee jaar nadert dan kan je maar beter geen opmerkingen meer maken. Wat je wel mag en altijd kan doen is erachter vragen.
Vragen staat vrij, we kiezen zelf of we het op die moment erover willen hebben. Zo hebben we het gevoel dat je er mee bezig bent en mee in zit. En dat is het enige wat ik wil als vrouw waarbij de kinderwens op zich laat wachten: begrip en medeleven voor mijn situatie.