Ik kwam onze spreekwoordelijke ooievaar tegen vandaag. Hij stond er een beetje onhandig bij. Niet goed wetende wat er precies verwacht werd van hem, maar desondanks probeerde stevig op zijn poten te staan. Net als mama: zeker van haar doel, maar onzeker van de verantwoordelijkheid en draagkracht die het vraagt. 

Klaar voor uit te vliegen en een bezorging te doen was hij duidelijk niet. Toch vond ik het gek dat hij de enige ooievaar was die echt richting mij keek en de enige was die zijn vleugels niet spreidde. Hij leek te zeggen: "Het is nog te vroeg, heb nog wat geduld... Wat komt komt, je hoeft je geen zorgen te maken want ik ben er...". En ergens luchtte me dat op. 

Ik ben nu 25 weken zwanger. In tweede trimester dus en de laatste 5 weken van de verkondigde 'leuke periode van de zwangerschap' is gepasseerd. 

Ik maak me een beetje zorgen om wanneer mijn baby'tje juist zal komen. Ook omdat er een heel stressvolle periode voor mij aankomt en het weer allemaal moeilijk te voorspellen valt.

  Mijn illusie van controle krijgt weer deukjes: mijn examens, mijn tweede covid vaccinatie, mijn kinkhoestvaccinatie, weer controle bij de vroedvrouw en gynaecoloog staan ook nog op de planning. Ook de warmte schrikt me enorm af, mijn hooikoorts speelt al een tijdje serieus op waar ik gezien mijn zwangerschap nu geen medicatie voor kan of mag nemen...

Uiteraard zijn er ook dingen bij om naar uit te kijken: het meer beschermd zijn tegen covid (je kunt nooit voorzichtig genoeg zijn), mijn baby'tje terugzien bij de gynaecoloog en zeker terug horen bij de vroedvrouw...

Nog 3 maanden ongeveer te gaan van de negen... Mijn uitslagen van tweede zit krijg ik woensdag 8 september, jouw normaal zondag 12 september, mijn tweede academiejaar 20 september... Mama heeft totaal geen idee hoe ze het allemaal gedaan gaat krijgen aangezien ze al tweede zit heeft voor een aantal vakken die vervolgtijdelijk zijn en dus verplicht te behalen om vakken op te nemen voor volgend jaar mee te kunnen en nog niet de behaalde 45 studiepunten na haar eerste jaar om het al te compenseren met bijvoorbeeld keuzevakken... Het wordt dus spannend afwachten hoe het verder loopt. Want laten we eerlijk zijn je hebt het mama niet makkelijk gemaakt die eerste trimester tijdens haar eerste examens. Daar kan jij uiteraard niets aan doen, mama wilde je nu eenmaal héél heel graag. En  je hebt gelijk mama was ook wel heel druk in de weer met haar werk en had veel stress... Ik hoop dat deze examenperiode vele beter verloopt als de vorige. 

En dat jij gezond en wel blijft. Ik houd van je. Je bent een deel van mij en mijn kostbaarste bezit. Als mama er dan maar langer over doet om haar bachelor te behalen het zij zo... Het zou jammer zijn eh, prioriteiten zijn toch net een beetje gewijzigd sinds ik weet dat jij er bent. En stiekem weet ik nu al dat dat altijd zo zal blijven.