Onderzoeken #1
Wanneer je na een jaar niet zwanger bent en een gezonde jonge vrouw bent onder de 30 jaar, is het het tijd voor een visite.
Visite aan de gynaecoloog (of huisdokter). Want na een jaar begin je jezelf af te vragen: "Wat is er mis met mij? Waarom lukt het niet?".
Geduld is nu eenmaal niet mijn sterkste kant. Mijn emoties zijn altijd al heel sterk geweest en is iets uitgesproken. Mijn emoties hebben invloed op mijn dagelijks leven. Mijn falen als vrouw zijnde, steekt de kop op.
De mantel der mislukking hing al over mijn schouders. Ik voel me een gefaalde vrouw.
Ik heb als puber enorm in strijd gelegen omdat mij steeds werd duidelijk gemaakt dat je als vrouw minderwaardig bent, jij hebt het niet voor te kiezen. Je moest passen binnen het "perfecte" plaatje.
Iets waar ik enorm in rebelleerde, maar wel het respect heb weten te winnen van mannen in mijn directe omgeving. Ze hebben leren aanvaarden dat ook een vrouw een mening heeft en die mag uiten, dat een vrouw ook ondernemend kan zijn en meer wil in het leven dan het typische "ja-knikkende moedertje" zijn. In mijn familie werd een vrouw als onderdanig beschouwd, iemand dat gewoon haar taken moest opnemen zonder zeuren. Het heeft me gevormd tot wie ik vandaag de dag ben. Een vrijgevochten onafhankelijke vrouw, ik laat mijn geluk niet volledig afhangen van een ander.
Toch hebben ik en mijn man een vrij klassiek concept waar we in leven en voel ik me daar comfortabel in. Ik ben verantwoordelijk voor het huishouden, werk met kinderen, zorg meestal voor het eten, ... Mijn man gaat werken, doet de meeste financiën, zet de afval buiten,...
Ik ken mijn waarde en geef hier grenzen in aan, die hij ook echt aanvaard.
Desondanks als er iets gedaan moet worden doen we dit vaak samen: renovaties in het huis, denken over opvoeding, beslissingen die gemaakt moeten worden,... We doen het samen.
In ons infertiliteitsverhaal waren de eerste onderzoeken de enige moment dat ik het gevoel had dat we het met twee deden. Hij moest het befaamde potje vullen voor sperma-onderzoek en dat viel hem zwaar. Ik had ondertussen al verschillende echografieën gehad, waar we samen heen gingen. Mijn gesprek betreft de hyfosy die ik de komende week voor de boeg had was ook al gevoerd en stond dus ingepland.
Ik had mijn man nog nooit zo onzeker geweten als dat moment. Het moment dat hij zijn potje moest vullen, precies of het besef er eindelijk kwam dat er een kans bestond dat hij geen kinderen op de wereld kon zetten... Het besef dat bij mij al drie maanden speelde.
Een week later kwam de uitslag binnen: de spermacellen waren in orde. Voor mij persoonlijk zowel een geluk als een ongeluk. Dat wilde in mijn beleving zeggen dat het mijn schuld was dat het niet werkte... Ik was en ben de reden dat we niet zwanger zijn.
Vanaf dan was het zaadje van mijn verdriet geplant. Mijn partner was terug zonder zorgen en had zoiets van "het komt wel goed", maar ik, ik was mijn hoop en geloof beetje bij beetje aan het verliezen. Elke maand opnieuw die teleurstelling als je over tijd bent en toch je regels doorkrijgt, elke negatieve zwangerschapstest, elke keer weer opnieuw dat plassen op een ovulatiestokje om je kansen te vergroten. Ik kon de muren wel oplopen... Ook mijn werk dat ik doodgraag doe begon een opgave te worden, iets waar ik normaal zo van open bloei, zo veel voldoening van krijg.
Mijn optie om te genieten van dingen werd overschaduwd door mijn infertiliteit. En zelfs mijn partner voelde niet wat ik voelde. Hij staat naast de kantlijn te kijken, en hoewel hij toenadering zoekt, me troost wanneer ik het nodig heb, toch lijk ik onbereikbaar voor zijn liefde en zorg.
Mijn verdriet is te groot. Mijn mantel der mislukking is te zwaar om te dragen.