Onderzoek 2#: hyfosy
Na sperma- onderzoek, de echografieën bij de gynaecoloog, werd het tijd voor de volgende stap: een HyFoSy.
Ja, ik schrijf het om een reden op deze manier, het is namelijk een afkorting voor "Hysterosalpingo-Foam Sonography".
Ik wandel naar het ziekenhuis, een stevige wandeling van een klein halfuur met mijn muziek goed luid om andere geluidsprikkels uit te sluiten. Ik houd niet van de verkeerschaos en gehaaste mensen om mij heen. Mijn man had gevraagd of hij erbij moest zijn, maar ik had aangegeven dat dit niet nodig was. Ik had al genoeg mensen moeten afhouden van hun "standaard"planning omdat ik niet werkte die dag. Ik wilde niet de reden zijn dat mensen hun planning dienden aan te passen.
De gynaecoloog had aangeraden om hier toch twee - drie dagen vrij voor te nemen, maar zoals vaak, ik ben een doorzetter en leek me het overbodig. Ze hadden me nodig op het werk, één dag is voldoende, ik zal de krampen waarvoor hij me waarschuwde wel overleven op de werkvloer.
Oké we staan aan de ingang van het ziekenhuis en ik draai wat onwennig om mij heen. Ik berg mijn muziek op, meld me aan aan het loket en plaats me in de wachtzaal. Ik zet me recht over een mooi zwangere vrouw, schuin over mij een gezinnetje met hun kleintje in de wandelwagen... Ik glimlach even naar de vrouw over mij en slaag dan mijn ogen naar de grond. Ik ben me bewust van het feit dat ik helemaal niet wil kijken naar het geluk dat zij hebben en ik na een jaar nog niet heb kunnen bereiken.
Ik wordt wat boos en bitter op mezelf, omdat ik me zo niet wil voelen. Ik wil niet misnoegd zijn, ik heb totaal geen reden om te denken dat het voor hun vanzelf is gegaan.
Zoals vaak in ziekenhuizen en bij specialisten, loopt het uit een halfuur later is het aan mij. Ik heb mijn ogen niet meer van mijn friemelende handen op mijn schoot gehaald tot ik mijn naam hoorde. Ik wilde niet hunkerend blijven kijken naar de mooie bolle buik over mij of naar een pasgeborene schuin over mij.
Ik wandel naar binnen. Gelukkig had mijn eigen gynaecoloog me al goed voorbereid op wat ging komen. Desondanks legde deze infertiliteitsdeskundige het me ook stap voor stap nog eens uit.
"We gaan eens onderzoeken of de eileiders voldoende doorgankelijk zijn."
Ik knikte. Mijn stem werkte niet mee. Ondergoed uit, weer die ongemakkelijke stoel in. En hier gaan we...
Via een katheter wordt een mengsel van lucht en vocht in de baarmoederholte ingebracht. Niet meteen aangenaam en ik met mijn heel gevoelige buik voelde meteen steken en krampen. Ze gaf ook aan dat ze in mijn geval weinig nodig had aangezien ze het effect meteen kon zien op de echografie. Via de echografie kan dan gekeken worden of de eileiders voldoende doorgankelijk zijn.
Ze stelde me gerust, het zag er allemaal in orde uit. Oef! Ik kon weer geruster ademen.
Bij het buitengaan vertelde ze me nog met een knipoog: "Ik zou vandaag proberen als ik jou was, de wegen zijn nu helemaal vrij gemaakt.".
Uiteraard ik zou niet ik zijn als ik dit niet meteen deed toen mijn man net terugkeerde van zijn werk.
Nadeel van dit onderzoek: ik heb effectief twee dagen gewerkt met pijn waarbij ik moeite moest doen om niet gekromd te lopen en continue met een pittenkussen op mijn buik. Voordeel van geen collega's te hebben en op jezelf te werken: enkel de kindjes merkten dit op.
Ik houd van mijn werk, en op dagen als deze had ik mijn werk nodig. Om de moed erin te houden, om toch een bron van kindjes rond mij te hebben. Toch was er dat vervelende stemmetje "ze zijn niet van jou", "dit is maar tijdelijk, hecht je niet te hard, je moet ze toch terug afgeven". En jammer genoeg is dat inderdaad een keerzijde van mijn werk. Het is een constante confrontatie met het niet hebben van een eigen kindje. Zelfs niet weten of het er ooit wel van gaat komen. En die onzekerheid maakt me beetje bij beetje stuk.De peuters in de opvang kwamen het zelfs vragen: "Pijn?", om vervolgens een zoentje te geven op het pittenkussentje of een knuffel aan mij te geven, heerlijk. Ik moest huilen van ontroering met een glimlach. Het prachtige aan mijn job.
Bijna dagelijks stel ik me de vraag: "Hoelang trek ik dit nog?"...