Nooit genoeg

We zijn weer aan het hervallen in de negatieve spiraal... Mijn hele zelfbeeld weer gekelderd. Het is gewoon nooit genoeg. Ik, ik ben nooit genoeg. Ik ben uitgeput zowel lichamelijk als emotioneel. En het lukt me maar niet om terug opgeladen te geraken. Ik blijf moe. 

Weer steeds mezelf moeten verantwoorden. Weer eens uitleggen en verklaren waarom ik dingen doe zoals ik doe, terwijl hun stempel en oordeel allang klaar is. Dat hun oordeel al meteen mijn nieuw etiket wordt... Weer een ander individu dat bepaald wie of wat ik ben, zonder even na te denken over welke gevolgen en impact dit heeft op mij als persoon. 

Ben ik dan werkelijk zo weinig van waarde? Ben ik dan zo vervangbaar? 

Het doet gewoon zoveel pijn om te weten hoeveel  tijd, energie, geduld en moeite het vraagt. Op het einde van de dag ben ik letterlijk leeg. Ik ben op. Ik heb niets meer te geven.

Ik wil niet meer... Dit leert me voor de zoveelste dat eerlijkheid en oprechtheid niet wordt geapprecieerd. Mensen verkiezen schone schijn. Een gelukkig gezicht, iemand die zegt "alles is prima". Ik heb het idee dat heel mijn leven al de verwachtingen van mij zijn dat ik het perfecte plaatje speel. Ik dacht deze drie jaar geleden te kunnen opbergen en eindelijk meer mezelf te kunnen zijn. Niet dus... Het was niet van blijvende duur: niet ten opzichte van vrienden, familie, mijn werk. Ik heb misschien een handvol uitzonderingen die hierdoor kunnen zien... En dat doet pijn. Kennen mij dan zo slecht? Laat ik dan zo weinig van mezelf zien?

Dat ik mijn leven bij elkaar MOET acteren, als ik wil slagen in het leven. Jammer genoeg kan ik niet te lang een masker dragen. De prijs is te hoog en vooral ten koste van mijn eigen welzijn. Maar mezelf zijn is ook geen optie... Weer zoek ik het probleem bij mezelf. Want ja, het keert steeds terug, dus het moet dan toch aan mij liggen? Niet?

Wat moet ik doen? Wat zijn mijn opties? Waarom is het menselijk brein en de menselijke emoties zo chaotisch, zo druk, zo veel, zo aanwezig? 

Waarom heb ik het gevoel dat ik de laatste tijd verdrink in mijn eigen emoties. En slaag ik er maar amper in om het hoofd boven water te houden? Waarom heb ik weer het gevoel dat de enige persoon die me in de weg staat, mezelf is?