Nog ene keer!
Maar laten we voorlopig met de beide voetjes op de grond blijven over een week weet ik effectief of deze ronde IUI of inseminatie heeft gewerkt. En zo niet weet ik dat er mij nog maar één keer dit te wachten staat.
Niet dat dan de infertiliteitsbehandelingen dan stoppen, wel dat ze naar een hoger level worden getild. Een level waar ik persoonlijk meer vertrouwen in heb. (Namelijk IVF)
Het is fijn om te weten dat er eindelijk een eind aan komt. Hoewel het ook wel gepaard is met een soort van falen.
Ik ben al 25 keer mislukt, waarvan 6 keer met een lichaam vol hormonen. Als een broedkip klaargestoomd door een team van experts... En we zijn nog aan het optellen.
Het concept samenwonen, gesetteld zijn, financieel stabiel, trouwen en dan kindje... Was een traject dat er voor ons jammer genoeg niet in zat. Ondertussen is alles een stuk onzekerder geworden kwestie van ons "stabiel uitgestippeld leventje". En dat is oké. Ik kan er eindelijk vrede mee vinden. Hoewel ik nog steeds bang ben voor wat de toekomst me gaat brengen. Hoe ik zal omgaan met alle veranderingen in mezelf, mijn dagelijks leven. Hoe mijn leven er binnen x aantal tijd zal uitzien.
Ik laat het (meer) los. Ik vertrouw op hetgeen dat er op mijn pad komt. Ik vertrouw meer op mijn gevoel. Op mezelf. Het heeft geen zin om continue te ploeteren.
Ik stop met halsstarrig mij vastklampen aan iets waar ik geen controle over heb. Het kost met teveel energie om krampachtig vast te houden aan bepaalde toekomstperspectieven. Ik focus me terug meer op haalbare doelen waar ik zelf meer bij in de hand heb. Een stappenplan om dat doel te bereiken.
Mijn leven wordt niet meer gevoed door enkel mijn kinderwens. Het leven omvat zoveel meer dan enkel dat "mama" zijn. Hoe groot de kinderwens, een wondertje van mezelf ook is. Ik kan niet langer toelaten dat het mijn leven beheerst.
Ik zal weer een (nieuwe) invulling vinden voor mezelf. Mijn eigenwaarde terug opkrikken en me niet verliezen in mijn emoties.
Ik ben meer dan een vrouw die niet zwanger geraakt zonder duidelijke aanleiding. Een aspect, slechts een deeltje van mijn persoonlijk vrouw zijn faalt, niet ik als gehele persoon. En laat net dat een belangrijk onderscheid zijn tussen die twee! Niet dat ik hiermee wil zeggen dat vrouwen die bewust kiezen om kinderloos te zijn "falen", absoluut niet. Vandaar dat ik ook benadruk dat het MIJN PERSOONLIJK VROUW ZIJN is, omdat dit voor mij als individu wel een heel belangrijk onderdeel is voor mij als vrouw zijnde.
Ik put kracht uit het mezelf voorhouden dat het leven meer is dan de rol waar ik heel mijn leven naar heb toegewerkt, die ene zekerheid die ik al als jong kind had. Ik heb potentieel om te groeien, om meer te zijn dan dat. Het wordt tijd dat ik mezelf dit ook gun. Wat komt dat komt.