Nieuw jaar... Nieuw geluk?

Dit is mijn baby, een zesdelige cel. Niet meer, niet minder. Eentje waarvan ik niet weet of die het gaat halen of niet. 

Ik ben teleurgesteld. Ik heb verdriet. Ik begrijp niet dat zo mis is kunnen gaan. 

We waren gestart met 8 eitjes bij de pick-up, niet veel als je weet dat het vaak bij anderen 14 zijn, maar topkwaliteit. Of dat was toch hetgeen ze me wijsmaakten. 

Dezelfde dag werden ze nog bevrucht met sperma van 'topkwaliteit'. Een dag later kreeg ik telefoon. Zes eitjes zijn goed bevrucht geraakt,  vier door IVF en twee door ICSI.  (We deden de helft met IVF de andere helft met ISCI omdat we nog steeds niet wisten wat de oorzaak is waarom we niet zwanger geraken).

De dag van de terugplaatsing wanneer ze één effectief net teruggeplaatst is en ik de operatietafel zelfs nog niet af ben... Vertellen ze me het volgende: "Je hebt een perfect traject gehad, degene die nu teruggeplaatst is, is mooi gedeeld (zie foto). Zesdelig dus dat is goed en zonder kleine belletjes, maar mooi egaal. We hebben er één kunnen invriezen, is er ook eentje van topkwaliteit." Leve 24 december 2020... Zou ik dan toch eindelijk het geschenk hebben waar ik al 3 kerstavonden aan werk en al vele jaren op hoop?

Vertaald: van die zes fantastische zijn er dus vier gestopt met groeien en ik kan heel dit traject waarschijnlijk opnieuw doen want met het ontdooiproces sterven de bevruchte eitjes ook vaak, 'maar' we gaan proberen. Net iets teveel 'maar' en 'wat als', naar mijn zin. Teveel onzekerheid. En trouwens met jullie gebruik van 'topkwaliteit' en dan steeds weer slecht nieuws, nee bedankt. Ik hoef jullie 'topkwaliteit' niet meer te horen. Wij willen meer als één kind. Oorspronkelijk drie, maar nu staat de teller op twee. Hoewel we al blij gaan zijn als we geraken aan één. Desondanks wilden we oorspronkelijk meer... Hadden we ons leven anders voorgesteld. Ik heb al zoveel toegevingen moeten doen in mijn leven, ik wil niet dat mijn kinderwens ook nog iets wordt op die lijst van toegevingen die ik moet doen. Ik wil en zal mama worden. Ooit... Hoop ik...

Van zodra ik met het bed terug naar boven werd gereden (door de gangen alsof ik een plateau vol eten voor roomservice ben in een spuuglelijk hotel) en ze het gordijn sloten hebben, ben ik in een bolletje gekropen en gaan slapen (of toch volgens de verpleging). Ik was compleet uitgeput van de operatie, had pijn en de emoties. Ik kon niet wachten tot mijn man mij kwam afhalen en ik kon verdwijnen in mijn eigen bed met een pittenkussen. 

Ik hoorde de verplegers nog zeggen: "Mevrouw slaapt dus laat haar maar doen." en ik moest hierdoor glimlachen. Want ik sliep niet. Ik was gewoon onbereikbaar. Ik lag met mijn rug richting de gang en helemaal gewikkeld in het deken. Pas toen ik mijn man zijn stem hoorde vragen waar hij mij kon vinden dronk ik mijn glas water leeg en vroeg ik meteen mijn kleren aan hem. Ik vroeg hem ook meteen achter de papieren (want die mochten niet vergeten worden en hadden we nodig voor de medicatie te gaan halen bij de apotheek).

Ik kon hier niet snel genoeg buiten zijn en was heel blij dat hij na twee uur mij al kwam halen en niet een seconde later. 

Ik moest mijn man het nieuws meegeven dat slechts twee eitjes het hebben gehaald en dat ze dus de volgende keer geen twee maar maximum één eitje konden terugplaatsen als het ontdooiproces goed loopt. Dat het dus belangrijk is dat deze overleeft. Zo niet, dat ik weer van nul moest beginnen en onder andere de injecties weer beginnen. Ik maakte hem nogmaals duidelijk dat ik het nog maar maximum twee keer doe. Ik trek het gewoon niet. 

Het jammere is dat ik mezelf niet krijg overtuigd dat deze bevruchte eitjes het zullen overleven. Ik ben zo gewend om teleurgesteld te worden. Ik ben al zo lang bezig. Waarom zou het nu wel ineens lukken? 

Dit is mijn baby: een celdeling van zes, eentje waarvan ik niet weet of die het gaat halen of niet. Eentje waar ik weer twee weken moet wachten voor ik een bloedtest zal doen. Een bloedtest die positief of negatief zal zijn. Het wachten is weer oneindig lang. 

En zelfs als het positief is moet ik een week later opnieuw testen om te zien of het 'echt' is...

Dat wil zeggen: maandag tot vrijdag werken, nog les op maandag en dinsdag, studeren voor mijn examens, weekend, gevolgd door nog twee dagen werken en dinsdagavond mijn eerste examen en uitslag of ik zwanger ben of niet. Ik hoop, ik hoop zo hard, dat het positief is en ik eindelijk één stressfactor kan schrappen: namelijk het werk. Zelfs als het geen corona was, zou mijn werk nog risicovol zijn door kinderziektes en agressie. 

Waarom duurt alles zo lang? 

Trouwens 'funfact': als ik al zwanger geraak of ben, ben ik nog niet van het ziekenhuis verlost. 

Ik citeer: 'Om de evolutie van uw prille zwangerschap op te volgen, zullen nog meer bloedafnames gebeuren, evenals vaginale echografieën (ultrasone onderzoeken). Als de zwangerschap normaal evolueert, wordt u verder opgevolgd door uw gewone gynaecoloog.' 

Ik ben het op en neer reizen van dit ziekenhuis, naar mijn werk, naar mijn hogeschool of les zo beu. Ik wil dat het stopt. Ik wil gewoon normaal zijn. 

Normaal... Iets wat ik nooit echt heb willen zijn, maar nu zo simpel lijkt. Iets is waar ik 'gelukkig' mee zou kunnen zijn.