Eerst en vooral wil ik er echt op wijze:  niet iedereen heeft hetzelfde infertiliteitstraject. Het is iets persoonlijk, iets "op maat", en vooral heel afhankelijk van zoveel verschillende factoren. Het is heel belangrijk dat je dit steeds in je achterhoofd houdt bij het lezen van onderwerpen als infertiliteit. 

Mijn eerste IUI traject

Het begin was soepel: de intake. Want ja blijkbaar dien je hiervoor een intake-gesprek te doen. Precies even op sollicitatie gaan en uitleggen wat je net hier bij de infertiliteitsarts komt doen en wat je hiervoor al allemaal hebt gedaan. Gelukkig was dit een heel vriendelijke vrouw en was ze meteen mee aan boord van ons verhaal. 

Maar dan...

Een ander ziekenhuis, andere dokters, andere verpleegkundigen,... en om het volledig compleet te maken: volgens corona -maatregelen. Mijn partner mocht niet mee binnen het ziekenhuis. Ook niet de allereerste keer... Het onthaal was allesbehalve vriendelijk, ze bleef maar herhalen, bijna roepen en wijzen met haar vinger naar mijn man dat hij helemaal niet mee mocht terwijl hij al meteen reageerde na de eerste keer dat hij dan wel zou wachten in de daar voor voorziene plek. Het meerdere keren bijna roepen en daar een circus voor maken was dus compleet overbodig. 

Ik was al een beetje gechoqueerd voor het allemaal effectief begon... Ik had een enorm slechte nacht achter de rug, het regende buiten al pijpenstelen, het was een typische Belgische donkere dag en ik had nog niets gegeten of gedronken vanwege mijn bloedonderzoek dus mijn weerstand was ook beneden alle pijl. 

Ik was flauw, misselijk, zat totaal niet goed in mijn vel,  bang en draaierig. Dus oké ik loop gewoon door om me in te schrijven voor de "reeksbehandeling", om een einde te maken aan deze voorstelling. Ik volg de routes in de veel te smalle gangen, waardoor alles nog meer op me lijkt af te komen. "Rustig. Adem diep in en uit, het komt goed.": hoor ik mezelf mompelen vanachter mijn mondmasker. Het volgende onthaal. "Naam en geboortedatum graag, je mag je daar zetten we komen zo dadelijk bloed trekken.". Oké top, deze waren tenminste vriendelijk, professioneel. Het zorgde er weer even voor dat ik rustiger werd. Ze kon zelfs lachen, toen zij zei: "opgepast hier komt het prikje", en ik reageerde: "Goh als je bang bent voor prikjes ben je hier niet op het juiste adres denk ik.". Opeens vroeg ze me hoelang we al bezig waren, toen ik dat beantwoorde had ze een medelevende blik in haar ogen. 

Enerzijds vond ik het aangenaam dat ze er toch achter vroeg, anderzijds maakte die medelevende blik me weer bang. Was ik gedoemd? Was mijn slagingskans op een kindje dan zo klein? 

Terug de wachtzaal in en wachten... Altijd maar wachten...

Tijd voor de echografie. Ik spring meteen recht, hoopvol. "Naam, geboortedatum". (oké blijkbaar uzelf voorstellen is niet nodig of zelfs mij nog maar aankijken ) * gedachte wordt onderbroken door * "eerste keer?". Ik antwoordde inderdaad dit de eerste keer was. En dan kwam er een opmerking die mijn mond deed openvallen gelukkig was er dat mondmasker om het te verbergen! 

Ze kijkt me recht aan: "Je beseft dat zwanger worden gedurende corona een risico is en dat we de gevolgen hier niet van kennen en dus niet voor instaan." 

Het was niet zozeer de woorden die ze gebruikte maar de manier waarop en met een afkeurende blik. Precies alsof ik niet het recht had om een kind te willen!

Ik wist niet wat zeggen, ik vond het zo brut. Zeker omdat het totaal niet getuigde van inlevingsvermogen, wij zijn al langer bezig voor een kindje dan corona nog maar überhaupt een ding is. Dat corona er ook nog is bovenop wordt gegooid maakt het allemaal net nog complexer als een kindje maken niet vanzelf lukt.

Denkt ze werkelijk dat ik hier voor mijn plezier kom? Of omdat het gemakkelijker is op deze manier (of hoort te zijn)? Of ik niet het besef heb wat een kind inhoudt? Ik werk al drie jaar met baby's en peuters 50u/week! Ik besef echt wel wat een kind inhoudt... Ik klemde mijn tanden op elkaar. "Kleed u maar uit en ga daar maar liggen. *stilte veel gedraai en gekeer met de echografie kop * ik zeg dat het zou kunnen dat mijn eierstokken wat verstopt zijn onder mijn darmen omdat die nogal beweeglijk kunnen zijn... "Nee, ik heb ze, kleed u maar terug aan, ze zijn te klein 11mm, maak maar een nieuw afspraak". En ik werd buiten gelaten. Dat was het dus, geen tijd voor vragen, geen informatie van hoe het verder verloopt en de enige info die ik had was dat mijn ei te klein is en ik moet terugkomen. 

Het enige dat ik hoopte was: laat het dan een andere dokter zijn.  Tweede gedachte; hoe moet ik dat gaan regelen met mijn werk?

Typisch voor mij: direct focus op het organisatorische aspect van de zaken. *Hoe groot moeten die eitjes dan zijn seg?! *

Mijn partner zijn eerste reactie op de situatie: "Allee dan moet ik nog langer droog staan." Ik zei meteen "is dat nu echt werkelijk het enige waar jij momenteel mee bezig bent?!". Stilte... Ik draai me naar de raam en de tranen rollen uit mijn ogen over mijn wangen, maar met opgeheven hoofd. No way dat hij mijn tranen nu moet zien, de druppel die mijn emmer even deed overlopen. Ik kon die enkele tranen niet tegenhouden, maar verdomme mij krijgen ze niet klein!

Tweede ronde

Gelukkig deze keer niet mijn werk aan de kant moeten schuiven. Met een bang hartje stap ik alleen naar binnen. Het is opvallend leeg, het is dan ook weekend. Minimumbezetting. Typisch aan de zorgsector: overwerkte mensen, veel te grote werkdruk en het liefst met zo min mogelijk personeel. We kennen het plaatje maar al te goed. 

Ditmaal had ik tegen mijn partner gezegd dat hij beter een boek kon meenemen voor in de auto of op een bankje in de zon te kunnen lezen terwijl ik weer alleen het tegemoet ga.  De wachtzaal zat deze keer vol en op uitzondering van 1 andere vrouw was iedereen er met hun partner. Ik voelde me weer eens zo ontzettend alleen staan in dit proces. 

Deze keer met meer hoop wandel ik de echografie binnen na mijn bloedonderzoek en wachten in de wachtzaal. Het was van korte duur. Een andere dokter, die zich wel voorstelde, een stuk vriendelijker was. Maar goed nieuws was er niet. Ik kreeg te horen dat ik weer terug moest komen voor bloedafname en echografie. Ook kreeg ik te horen dat ik zonder twijfel een voorschrift meekrijg voor een hormonenspuit en deze zelf ga moeten zetten de volgende keer dat ik kom. Mijn eitje was nog steeds te klein, 13 mm. Ondertussen mijn opzoekwerk gedaan en opgemerkt dat ik 20 mm moet hebben voor inseminatie. 

Ik was even mega blij, oef het is toch al gegroeid. Wrong! In tegendeel ik kreeg te horen dat als het volgende keer niet groot genoeg is de kans groot is dat deze cyclus geen inseminatie zal plaatsvinden want dat mijn vruchtbare periode dan gepasseerd is. Een maand weer de vuilnisbak in en een gefrustreerd koppel omdat ze lang geen seks hebben gehad, terwijl ze anders elke week drie- tot viermaal seks hebben per week.  Persoonlijk mijn hoofd staat er ook niet naar, maar dat van mijn partner wel. 

Ik kan het niet helpen om te denken "Ik ga blij zijn als ik zwanger ben en terug naar mijn eigen gekozen gynaecoloog terug kan. Mijn vast ziekenhuis, mijn vaste dokters,... ".

Het idee dat deze maand voor niets is geweest, doet pijn. Het maakt me ontzettend kwetsbaar en zorgt ervoor dat het uitzichtloos wordt. Elke keer opnieuw die teleurstelling, het maakt me stuk. Ik weet niet of ik het allemaal nog wel verwerkt krijg. Of ik er nog wel in slaag om er een positieve twist aan te geven. 

Het is zo verdomd moeilijk om het een plaats te geven. Om het niet te beschouwen als mijn persoonlijk falen als vrouw. Het is allemaal wat teveel aan het worden, maar ik geef niet op. Er kan veel gezegd worden van mij, maar dat ik een opgever ben is er niet één die ik op mijn naam zal hebben staan. Daar ben ik net iets te trots voor. Ik ben een vechter. Een doorzetter. Ik geef pas op als er geen andere mogelijkheid meer is. En zal nooit het gemakkelijk pad kiezen. Ook al is het ten koste van mijn eigen draagkracht.