Mijn (niet zo) perfect leven

Ondanks het feit dat mensen vaak denken dat het allemaal wel voor elkaar lijkt en zelfs het "perfecte" leventje lijk te hebben... 

Dat komt niet vanzelf. Ik beschouw mijn leven als verre van "perfect". Het is een proces. De ene keer gaat het prima, de andere moment lijk ik geen pedalen meer te hebben op mijn fiets en ben ik mijn balans helemaal kwijt. 

Ik heb net als ieder ander mijn ups en downs, ik maak ook wel eens ruzie met mijn partner, ik zit ook wel eens slecht in mijn vel, wij kunnen ook niet met het geld door de ramen gooien,.... 

Ook ik heb mijn innerlijke gevechten en dilemma's. Ook ik heb problemen die ik niet noodzakelijk in het rond zal gooien. Ik doe mijn uiterste best om deze problemen te voorkomen of net op te lossen. En dat is enorm vermoeiend. Ik lijk ten allen tijde verantwoordelijkheid te moeten afleggen ten opzichten van anderen om mijn leven te mogen hebben zoals het is. Precies alsof levensdoelen bereiken iets onmogelijks is. Precies alsof ik me continue slecht of schuldig moet voelen, terwijl ik voor alles wat ik tot nu toe bereikt gewoon heb gekregen in plaats van hard voor gewerkt.

Waar ik sterk in geloof is dat als je iets wil waarmaken, doorzettingsvermogen nodig is. Je moet het echt willen. Als je niet meer wilt, geef je op. Wilskracht en doorzettingsvermogen zijn voor mij twee van de drie hoofdingrediënten in mijn leven.

Het derde en laatste ingrediënt is ééntje die wel eens durft te vertroebelen wanneer ik niet goed in mijn vel zit: een portie optimisme. Het oprechte geloof dat ondanks alles nu een soep lijkt, het allemaal wel weer goed komt. Dat er achter de wolken de zon schijnt. Dat vroeg of laat alles wel weer in zijn plooi zal vallen. 

En dat hoeft daarom niet meteen zo te zijn, maar ooit. Ooit komt het wel goed met mij. 

Ik vind het jammer wanneer mensen ervan uit gaan dat je gewoon "geluk" hebt gehad. Het maakt zoveel energie en moeite onterecht ongedaan. Geluk heb je niet zomaar. Dat krijg je niet, dat creëer je.