Liefde
Iedereen heeft een andere invulling van wat "liefde" of een relatie inhoudt. Ik ben vrij sceptisch op het gebied van liefde. Ik geloof niet in het romantische, dromerige beeld waar bepaalde mensen zo naar hunkeren en verlangen. De zogenaamde "prins op het witte paard", de "beeldschone prinses".
Bepaalde mensen verlangen zo hard naar een bepaald beeld van "liefde" dat ze naar mijn mening de realiteit niet onder ogen komen. En vooral verbaast zijn dat ze maar niet de juiste persoon vinden.
De realiteit dat een relatie en liefde veel werk vraagt. Dat je niet blind moet zijn voor ook de mindere kanten van een relatie. Het is niet enkel rozenkleur en mannenschijn. En het is al helemaal niet de bedoeling dat wanneer het even wat minder gaat je de handdoek in de ring gooit en opgeeft.
Het vraagt vertrouwen, wederzijds respect, veel energie, begrip, connectie, communicatie, rekening houden met elkaar,,... Het vraagt en het geeft.
Wanneer er enkel wordt gevraagd of enkel gegeven wordt loopt het mis. Wanneer er geen balans is dan ontstaan de frustraties. Frustraties die zich enkel opstapelen en er op den duur voor zorgen dat liefde uitmondt in een soort constant aanwezige irritatie.
De sleutel tot mijn liefde: nooit opgeven. Loyaliteit.
Ondanks alle missers, dwalingen en gebroken verwachtingen vechten we door. Ik zichtbaarder dan hij, sterker dan hij, omdat het voor mij geen evidentie is.
Ik viel, ik faalde, maar ik stond weer op en ging door. Loyaal naar wie voor me vecht. Loyaal naar hem, naar ons (toekomstig) gezin, onze toekomst samen.
Onverbrekelijk loyaal.
Niet zo romantisch in tegenstelling tot mijn partner. Hij is een stuk romantischer ingesteld dan ik. Hoewel je van hem uit geen romantische avondjes moet verwachten. Hij kan wel kijken naar me alsof ik de enige ben op deze wereld voor hem.
Ondanks mijn twijfels, mijn dieptepunten, stond hij er steeds. Hij was en is er nog steeds. Niet klaar om mij op eender welke manier uit handen te geven. Iets wat ik sterk bewonder in hem, omdat ik goed besef dat ik het hem best ook moeilijk maak met momenten.
Die onvoorwaardelijkheid, loyaliteit en moeite kom je niet vaak tegen. Ik ben hem hier dankbaar voor. Dankbaar dat hij me niet opgeeft wanneer het even niet goed gaat. Anderzijds stel ik me ook regelmatig de vraag: is dit wel gezond? Is hij niet te afhankelijk van mij? Zijn wij niet te afhankelijk van elkaar?
Zolang we er steeds uitkomen niet naar mijn mening, maar ik ben me wel bewust dat ik altijd een duveltje ga hebben op mijn schouder die me zegt dat ik ongeacht de waters die we al zijn door gezwommen, ik steeds alert zal moeten blijven. "Het kan altijd".
Ik beschouw een relatie niet als iets vanzelfsprekend, je moet ervoor werken. En dat is al 9 jaar onze basis geweest.
Als je iets wil moet je ervoor werken. Het komt niet vanzelf.