Last van verwachtingen
Ik zit in een fase, een typisch dipje. Typerend aan mijn situatie. Ik heb last en misschien ben ik gewoon lastig... Ik kan het moeilijk plaatsen.
Het past gewoon niet in een kadertje, het omvat gewoon meer dan wat het oog kan zien. Er zijn allerlei dingen die spelen. Mijn hoofd loopt over.
Ik heb het gevoel dat ik een bijrol speel in mijn eigen leven. Ikzelf speel niet de hoofdrol, ik ben slechts een sympathieke passant. Geen te actieve rol, wel ééntje die het geheel moet samenhouden, er moet zijn wanneer het nodig is. Een bijrol met veel verantwoordelijkheid, aangevuld met ongevraagde verwachtingen en verlangens van anderen om me heen.
Wanneer is er ruimte om zelf de hoofdrol te nemen? De hoofdrol zonder het gevoel anderen tekort te doen of teleur te stellen? Is het een mogelijkheid?
Ik heb geen behoefte aan mensen. Die 10 mensen per week die je ineens terug mag zien in tijden van corona was dus voor mij enkel een vloek op dit moment. Ik vertrouw het niet. Natuurlijk zijn er wel enkele mensen die ik graag zou willen zien, maar vijf was voor mij ruim voldoende geweest.
Geen behoefte aan nog meer verwachtingen, verlangens, waar ik simpelweg niet aan kan voldoen. Ik ben slechts ik. Een mens net als jij. Eentje met eigen verlangens, dromen en verwachtingen in het leven. Desondanks lijken deze niet primair. Ik zet mezelf niet primair.
Want "ik" ben niet belangrijk genoeg, ik kan wel wachten....
Wel... Ik wil niet meer wachten. Ik wil vooruit. En dit probeer ik beetje bij beetje te doen. Mezelf meer als een prioriteit te beschouwen. Me niet langer continue aanpassen aan alles en iedereen rond mij. Geloof me ik probeer het echt. "Nu is het tijd aan mezelf." Maar dat lijkt zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik probeer uit te maken wat ik zelf wil in het leven losstaand van anderen. Onzeker probeer ik vast te houden aan mijn eigen verlangen en mijn wensen. Niet evident wanneer je iemand bent die zichzelf constant in vraag stelt en zich gemakkelijk laat beïnvloeden door omstandigheden en verlangens of verwachtingen van een ander.
De lijn tussen het verlangen om anderen gelukkig te maken en mijn eigen grenzen bewaken, het nagaan bij mezelf of ik iets wel kan en wil doen, is zo vervaagd. Haast onzichtbaar. Ik heb het idee dat ik keer op keer mezelf opnieuw moet uitvinden. Mezelf opnieuw afbreken en terug moet opbouwen om "genoeg" te zijn. Dit is ontzettend vermoeiend.
Het besef dat dit allemaal niet zo hoort is er wel, maar ik kan het niet helpen. Ik wil niemand teleurstellen, maar ik wil evengoed de vrijheid krijgen om mezelf te kunnen zijn.
ADEMRUIMTE KRIJGEN.
Niet steeds slechts een stukje van mezelf tonen, met het risico dat mensen vreemd opkijken. Maar "ik" in al mijn zijn. Waarom is het zo moeilijk om jezelf te zijn? Waarom zijn we zo ervan overtuigd dat wanneer we luisteren naar ons eigen, we anderen tekort doen? Dit hoort toch los van elkaar te staan?
Ondanks dat ik worstel met mijn emoties. Mijn boosheid, mijn verdriet, de constante twijfel, constante onzekerheid en teleurstelling... Heb ik wel het idee dat ik er wel actief aan het werken ben. Ik zoek bewust naar ademruimte. Rust.
Ik vind het balanceren zo verdomd moeilijk wanneer er anderen om mij heen zijn. Net alsof ik een bepaalde rol moet spelen, want ik heb het idee dat er iets bepaald van mij verwacht wordt. Ook al wordt dit niet letterlijk gevraagd. Ik lijk ofwel alle emotie af te blokken of net één groot vat emotie te zijn, Er lijkt geen middenweg.
Ik geniet minder van dingen waar ik vroeger wel intens van kon genieten. Het is verzwaard. Het is te hard gelinkt aan "een masker", het gemaakte optimisme dat ik voor mezelf nodig heb om deze periode te overbruggen. Het draagbaar te maken. Ik kan en mag nog niet aan mijn emoties toegeven. Nog even uitstellen. En leren loslaten.
Bovenal mezelf voorhouden dat loslaten niet hetzelfde is als opgeven.
Wees de eerste om het nieuwste te lezen!