Een kinderwens hebben die er maar niet lijkt te komen is al frustrerend en afmattend. Nu kwam er nog een extra beestje, een nieuwe onruststoker: covid-19.

Wat wilde dit zeggen: geen gynaecologische bezoeken meer, geen hormoonbehandelingen meer aangezien deze niet konden opgevolgd worden, geen enkele infertiliteitsarts die een beschikbare agenda had (wetende dat er wachtlijsten zijn van een halfjaar),... Kortom: niet evident en alles weer op pauze.

Een kinderwens is niet primaire zorg. En hoewel ik het rationeel begrijp, mijn gevoel zegt me iets anders..."Ik ben het niet waard".

Mijn onzekerheid groeit weer. Het idee dat ik misschien nooit een eigen kindje ga hebben wordt weer versterkt. Weer die onduidelijkheid, weer gemiste kansen en vooral nooit zekerheid. 

Niet dat ik hiermee wil zeggen dat die onzekerheid niet speelt bij andere mensen die zwanger proberen te geraken. Maar héél eerlijk: ik wordt best boos als ik mensen die nog maar 3 maanden aan het proberen zijn al tranen met tuiten huilen... Mensen die geen besef hebben van hoe moeizaam het gaat voor een aantal vrouwen. Geen idee hebben van wat ze allemaal ondergaan om toch maar een kans op een zwangerschap te hebben. Als je nog geen jaar aan het proberen bent ben je bij mij aan het verkeerde adres om te klagen en huilen. 

Of nog beter vrienden die mega teleurgesteld zijn als ze een negatieve zwangerschapstest hebben terwijl ze enkele minuten ervoor zo aan het panikeren waren dat ze hier nog niet klaar voor zijn en dit (nog) niet past in hun leven. Ik begrijp de emoties, maar op dit moment moet ik serieus op mijn tanden bijten. 

Als je het nog geen kind wil en hier niet bewust de keuze voor hebt genomen moet je niet zo doen over een negatieve zwangerschapstest. Die teleurstelling is zo misplaatst ten aanzien van mezelf of eender welke andere vrouw die worstelt met infertiliteit. 

Want ondertussen zijn mensen hiervan op de hoogte. Van onze kinderwens die op zich laat wachten. En de enorme leegte in mij.

De mantel der mislukking wordt steeds zwaarder. Ik voel me zo gefaald als vrouw. Als gezonde vrouw met een kinderwens die er langer is dan mijn relatie van 9 jaar. 

Het is zo vermoeiend en pijnlijk om steeds weer die zwangerschapsaankondigingen te zien, de bevallingen zien te verschijnen op sociale media, elke maand opnieuw weer die hoop, ... Wanneer je heel je leven hebt opgebouwd rond "mama zijn en worden" is dit een serieuze klap. Ik heb er steeds meer moeite mee. 

Ik moet mezelf opnieuw heruitvinden. Want wie of wat ik nu wilde zijn lukt (nog) niet. Tijd om de leegte op te vullen met iets anders, ondanks het niet is waar ik zo hard naar verlang. 

Die leegte zal niet opgevuld geraken tot ik effectief een eigen wondertje heb. Wie weet wordt deze leegte wel nooit opgevuld...