Dat verlangend hand op de deur naast onze slaapkamer. Die deur die ik anders liefst zo snel mogelijk passeer. De deur die ik al een half jaar niet meer heb geopend. De deur waarachter een kinderkamer verscholen ligt. Dat verlangend hart van mij... Zou het eindelijk zover kunnen zijn? 

Wordt deze gekke verkwiste de zomer dat mijn kinderwens realiteit wordt? Of wordt het weer de zoveelste teleurstelling op een rij? Ik haal mijn hand weg van de deur en de glimlach verdwijnt van mijn gezicht. "Niet voorlopen op de zaken! We zijn cyclus dag 31 (van een gemiddelde cyclus van 29 à 30 dagen)": hoor ik mezelf zeggen in mijn hoofd. Met mijn cyclussen moet ik onder de 34 dagen zeker niet hopen. 

Ik durf niet goed meer te hopen. Mentaal ben ik me al aan het voorbereiden op de routine die me mogelijks weer te wachten staat: de ziekenhuisbezoeken, bloedcontroles, echografieën, de stress, de wanhoop, het verdriet, de vreselijke leegte in mij die maar niet opgevuld geraakt. 

Ik probeer niet te hard voor mezelf te zijn. Mezelf niet enkel als "die gefaalde" vrouw te bestempelen. Wat geen makkelijke opgave is... Ik vind telkens wel weer een manier om me die stempel te geven. 

Ik tel weeral af naar het weekend, snakkend naar een beetje rust die ik maar niet lijk te vinden. Het feit dat het nog maar maandag is maakt het natuurlijk niet zo simpel om de uren, in dagen, in weken te zien veranderen. 

Tijd is voor mij altijd iets complex geweest: het gaat ofwel veel te snel, ofwel veel te traag. Er lijkt geen middenweg te zijn, geen grijs... 

Ik hunker zo hard naar rust. Even geen prikkels meer. Alles vraagt momenteel zoveel energie van mij... Zelfs de aller allersimpelste dingen: stofzuigen, koken, dweilen, opstaan, eten, drinken, .... Zelfs de meest vanzelfsprekende dingen putten me uit. 

Zoals gewoonlijk: "the show must go on". We toveren een glimlach op dat gezicht in de hoop dat niemand het merkt en ik doe wat er van mij verwacht wordt. Ik sleep me van de ene verwachting naar de andere. Niet enkel de verwachtingen die anderen van mij hebben, maar ook de verwachtingen die ik denk dat anderen van mij hebben. Daarbovenop nog een dosis eisen van mezelf en mijn setje is compleet. Als je iets doet kan je het maar beter goed doen?! 

Ik besef dat dit een slechte gewoonte is van mezelf om zoveel druk te zetten op mezelf, maar ik kan en wil gewoon niet continue anderen teleurstellen. Want als anderen ook nog eens teleurgesteld zijn in mij, voel ik me compleet een teleurstelling. Een mislukking. Iets zonder nut. En dingen zonder nut worden weggegooid in deze consumptiemaatschappij...

Misschien is dat wel een angst van mij die erachter schuilt: het er niet toe doen, geen betekenis hebben, de eenzaamheid en vooral het verlaten worden door mensen die ik graag zie of heb.