Kinderwens #2

Dat er meer als één kinderwens was in dit huishouden, dat was al dusver duidelijk.

Het lijkt een vanzelfsprekendheid. Mensen reageren zelfs verbaasd als we zeggen dat we waarschijnlijk na een tweede stoppen. Blijkbaar zie ik eruit als iemand die makkelijk 4, 5 tot zelfs 8 kinderen zou kunnen hebben. Ik weet niet goed hoe je dat 'kan zien' aan iemand en maak mij hier toch serieus wat bedenkingen bij. Mijn partner heeft liever drie kinderen (wat nog steeds mogelijk is door onze erfelijke aanleg op tweelingen). Ik heb zelf altijd gesproken over één à twee kinderen. Bizar dat mensen lijken te denken dat ik de ideale broedmachine ben, zeker aangezien ons zoontje er niet vanzelf is gekomen zoals bij de meerderheid van de mensen. 

Ik vraag me ook af hoe ze daarop komen dat ik zoveel kinderen zou willen of kunnen hebben. Is het omdat ik zo toegewijd ben aan mijn kind? Dat mijn kind voor mij echt nummer één is en de rest bijzaak? Is het mijn ervaring als orthopedagoog? Is het omdat ik het allemaal best wel onder controle heb ondanks ons hectisch leven? Ik krijg het echt niet geplaatst.

Enfin ronde twee dus. Ondertussen ben ik dertig en zit ik door mijn erfelijke belast in een (nog hogere) gevarenzone. Dit wil zeggen nog meer kans op complicaties, miskramen,... Schrikt dit me af? Ja. Enorm. Ook ga ik ervan uit dat ik ook een toekomstige zwangerschap weer zwangerschapsdiabetes zal hebben en eveneens perfect onder controle zal hebben zoals gewoonlijk. Ik verwerk suikers gewoon enorm slecht en pas mijn levensstijl hier ook naar aan. Wat niet wil zeggen dat ik mezelf niets gun uiteraard. Af en toe zondigen is helemaal oké. Het enige dat ik in het midden laat is de borstvoeding. Ik hoop dat ik in de toekomst wel live kan voeden en niet gedoemd bent tot kolfmama. Oké het is wat dramatisch omschreven, anderzijds is het geen vrijwillige keuze geweest en een must als ik mijn kind borstvoeding wilde kunnen geven 

Ook beangstigt het mij dat we nu al zes volle maanden ver zijn in ons proberen. Het plassen op stokjes ben ik weer grondig beu (zowel ovulatie- als zwangerschapstesten) en ik niet goed durf hopen. Dit terwijl ik ook weer eens over tijd ben. Hello mogelijks weer valse hoop. 

Ook mijn niet meer jonger dan dertig zijn stoort me hierbij. Dit omdat onder de dertig pas over infertiliteit of verminderde vruchtbaarheid wordt gesproken na een jaar proberen, vanaf dertig is dat na 6 maanden. Ik wil niet weer die stempel... Die doet pijn en roept pijnlijke herinneringen op. 

Ik merk dat ik er mentaal op probeer voor te bereiden dat het me weer niet gaat lukken zonder hulp en al die chemische brol in mijn lijf. Je zou denken dat doordat er nog een bevrucht eitje in de vriezer zit ik gerustgesteld ben dat het kan lukken van de eerste keer terugplaatsen... Maar dat ben ik niet. Het is ons ook duidelijk gemaakt dat dit ontdooiproces grote kans maakt op misgaan. En dan is het weer van nul beginnen doorheen heel het infertiliteitstraject. En eerlijk? Dat kan en wil ik niet meer. Het vraagt zo immens veel van mij zowel lichamelijk als mentaal. Vooral het telkens hopen en wanhopen. Ik kan dat niet dragen bovenop onzekerheden waarmee ik nu al worstel in mijn dagelijks leven Het zou teveel zijn.. Ik beschik ook niet langer over de mogelijkheid om mij even te wentelen in mijn verdriet ter verwerking omdat ik verantwoordelijk ben voor mijn klein mannetje. Ons wondertje dat er wel heeft mogen zijn na lang wachten en een intens proces.

Ik heb het gevoel dat ik niet mag hopen op een tweede kindje. Dat ik blij moet zijn dat ik al gezegend ben met eentje. Anderzijds voelt het zo oneerlijk aan dat het anderen wel lijkt te lukken. Het is zo'n vermoeiende tweestrijd. Want waarom zou mijn tweede kinderwens minder sterk zijn als die eerste? Waarom zou ik een compromis moeten sluiten terwijl we oorspronkelijk drie kinderen wilden en ik nu genoegen neem met twee?  

Waarom gaat het niet zo vanzelf bij ons? 

Waarom gaat het niet zo vanzelf bij ons terwijl ons verlangen zo groot is? Vragen we teveel?  Verlangen we teveel? Moeten we genoegen nemen met wat ons alreeds is aangeboden? Zal ons mannetje dan echt enig kind blijven zonder broertje of zusje? 

Het klinkt zo ondankbaar om niet genoegen te nemen met wat we al wel hebben...

Wat denk jij?