Is het nu aan mij?
Kan ik een nieuw lichaam bestellen? Die van mij heeft steeds storingen. Best vervelend als je zoveel wil doen, maar je lichaam niet wil meewerken. Er is iets stuk in mij.
En niet enkel lichamelijk... Het zo precies wat tegen op een bepaalde manier. Ik lijk ineens zelf geen beslissingen meer te kunnen nemen. Een grote chaos. Mijn hoofd doet pijn, vol met "wat als" stellingen en situaties. Ik heb geen plaats voor die "wat als" stellingen. Het is al druk genoeg in mijn hoofd. De prikkels rondom mij zijn al sterk genoeg.
Het liefst wil ik al mijn gedachten en emoties uitprinten, om ze vervolgens op straat te zetten. Bij het oud papier. Het afval. Waar het hoort.
Dat een ander deze rommel maar meesleurt. Want ik, ik heb er genoeg van. Ik wil het niet meer... En toch doe ik het keer op keer opnieuw. Met welke "reden"? Het is sterker dan mezelf. Ik wou dat ik het kon verklaren, maar het lijkt een deel van mijn identiteit.
Het "anderen van dienst zijn" gaat me echt vroeg of laat de kop kosten. Dit besef wordt met de dag groter. Mijn lichaam takelt chronologisch steeds meer af. Mijn geest die is ook moe. Wat blijft er nog over van dit omhulsel?
Wat als ik werkelijk mezelf ben? En niet meer doe wat anderen van mij verwachten? Wat als ik mijn capaciteit van het steeds mezelf opnieuw heruitvinden stopzet? Mag ik er dan nog steeds zijn? Gaan mensen me nog steeds wel aanvaarden? Me serieus nemen? Me leuk vinden?
Kan ik zijn, zonder ten dienste te staan en in teken van anderen? Ik ben zo moe. Het vraagt teveel energie, elke dag opnieuw.
Ik lijk geen controle te hebben over mijn eigen leven en bang te hebben voor de gevolgen als ik deze volledig opneem. Deze opneem voor mezelf. Mijn eigen leven, mijn zin. Het wordt tijd dat mijn dienstbaarheid grenzen krijgt, dat ik stop.
Stop ongeacht de gevolgen voor de ander. Nu is het tijd aan mij.