Infertiliteit
Infertiliteit of verminderde infertiliteit is eigenlijk een ander woord voor "onvruchtbaarheid". Ik zou je een heel technische uitgebreide uitleg kunnen geven, maar ik houd het liever wat makkelijker. Je zal merken dat ik liever spreek over de term "babydansen". Dit wil eigenlijk letterlijk zeggen bewust seks hebben om een kind te maken.
Bij mensen die na een jaar actief proberen zwanger geraken spreekt men over verminderde infertiliteit, bij koppels die al twee jaar actief proberen en waarbij na gevolg de standaard gynaecologische behandelingen niet aanslaan spreekt men over infertiliteit.
Ondanks dat hier weinig over gesproken wordt zijn 1 op de 8 vrouwen toch een jaar tot twee jaar actief aan het "babydansen" voor ze zwanger geraken.
Een op negen vrouwen zelfs langer als twee jaar en 1 op 10 vrouwen krijgen zelfs te horen dat ze onvruchtbaar zijn.
Ik schrok toen ik deze cijfers hoorde. Ik had op mijn 19 jaar al een enorm grote kinderwens. Ik wist wanneer ik mijn man beter leerde kennen: dat wordt de vader van mijn kinderen. Op mijn 24 jaar wilde ik starten aan "ons eerste kindje" , we hadden ons huis gekocht... Een huis in teken van "we willen kinderen". Redelijk aantal scholen in de buurt, parken om in te spelen en wandelen, ideale buurt voor een jong gezin, met veel verbindingswegen.
Mijn partner zag dit nog niet zo zitten en was nog niet klaar we stelden het dus uit. We trouwden, hadden ons huisje al redelijk aan kant, ons beestje, we hadden bijna het complete plaatje. Enkel dat kindje nog.
Mijn man wilde er graag drie en ik zei dat ik graag de kindjes wilde voor mijn dertig, dus mijn innerlijke klokje tikte en draaide overuren. Voor een kind moet je met twee zijn en ik wilde heel graag dat mijn partner ook achter onze toekomstige kinderen ging staan dus besloot mijn kinderwens op te bergen tot hij klaar was.
Op mijn 26 jaar was het eindelijk zover, yes, hij is er klaar voor! Ik was zo blij en begon uiteraard met volle goesting, het eerste halfjaar haalde ik alles uit de kast. Het was leuk. Ik was nog zorgeloos. Mijn 27 jaar kwam in zicht... Nog steeds niets, enkele maanden later... Nog steeds niets. Een jaar was voorbijgevlogen. Was er iets mis?
We besloten naar de gynaecoloog te gaan en legde ons probleem voor. Ik had mijn levensstijl al twee jaar aangepast om baby-proof te zijn, we waren al actief een jaar aan het proberen. Ik nam al dagelijks mijn foliumzuur en vitaminen. De eerste onderzoeken volgden. Op de echo was niets vreemds te zien, sperma was in orde, mijn baarmoeder, mijn slijmvlies, mijn eitjes alles leek tip top in orde.
Een half jaar later, met andere woorden na een jaar en half "babydansen" startte het tweede deel: hormonen slikken. Tevergeefs. Dan was het clomid in combinatie met pregnyl spuit en deze was ook tevergeefs.
Dan was covid-19 aan de beurt en werden onze verdere opvolgingen door de gynaecoloog stopgezet en verwijzing naar een infertiliteitsarts werd uitgesteld.
We zijn bijna twee jaar verder en we hebben nog steeds geen zicht op een eigen kindje. Een kinderloos leven kunnen we ons moeilijk tot niet voorstellen, evenmin adoptie of een pleegkind. Voor het eerst ben ik ECHT bang om te verliezen. Want het zou kunnen dat ik binnenkort niet enkel mijn kinderwens verlies, maar ook mijn man als deze zich geen leven kan voorstellen zonder een eigen kind. Hij wordt 30 jaar... De tijd staat niet stil. Er moeten beslissingen gemaakt worden.
We hebben nog maar twee opties over: IUI en IVF, beide zijn kunstmatig, maar het zijn onze enige overblijvende opties. En nog maar de vraag of één van deze gaat werken en mag na verdere onderzoeken...
Het voelt heel onzeker en onwennig aan... Elke dag opnieuw voel ik angsten in me opborrelen, mijn zin in seks is zoek, ik wil iets wat voor mij als vrouw de normaalste en meest natuurlijke wens was op deze wereld: een kind dragen, baren en opvoeden...
Het was mijn levensdoel: mama worden. Het was een zekerheid die ik in het leven had, die me nu lijkt afgenomen te worden en er is weinig dat ik ertegen kan doen... Ik voel me zo hulpeloos en alleen. Een toekomst zonder jou, zonder dat ongeboren kind, lijkt me zo leeg. Het voelt alsof ik me opnieuw ga moeten heruitvinden en alles wat ik tot hiertoe al heb opgebouwd voor niets is geweest...
Die realisatie is pijnlijk. Ik mag niet toegeven aan die gedachten en ik moet me focussen op de opties die er nog wel zijn. Met een bang en een iets wantrouwig hart, maar ik geloof ondanks onze tegenslag nog steeds in onze droom. Al is de kans klein dat het er nog drie zullen zijn. Ik ben al blij met ééntje.
Ik hoop nog steeds.