Ik zou blij moeten zijn
Ik zou gelukkig moeten zijn... Het moeten schreeuwen van de daken...
Het is eindelijk gelukt! Maar ik kan het niet helpen en voel me net heel onzeker, wantrouwig en bang. Is het wel echt? Ben ik wel zwanger?
Het is sterker als mezelf het lijkt allemaal te onwerkelijk...
Ik verplichtte mezelf tot een reality-check.
Kijk naar de feiten; positieve zwangerschapstest (1/1/2021), goede bloedresultaten (5/1/2021). Mijn progesteron 82,00 µg/L en een HCG van 235 U/L. Best aan de hoge en dus goede kant voor het nog maar zo recent te weten.
Op 8 januari ging ik (al) op doktersvisite, die me 12 september 2020 als uitgerekende datum gaf en me feliciteerde.
Mijn werkgever en collega's waren op de hoogte van mijn feritiliteitstraject en bracht ik dus na mijn doktersvisite al op de hoogte. Diezelfde dag werd mijn werk aangepast en heb ik het nooit zelf kunnen uitleggen aan de kleuters waarom ik niet meer bij hen sta.
Dit vond ik heel jammer en best pijnlijk. Vooral ook omdat niemand anders het wel even uitlegde...
Maar eerlijk gezegd: onvoldoende aangepast. Ik maakte me best al zorgen over mijn eigen gezondheid en welzijn, aangezien er best wat agressie is, veel kinderen van 2,5 - 12 jaar en aan de manier waarop de ouders staan te horden aan de schoolpoort in coronatijden snap ik nog steeds niet wat hier veilig aan is...
Ik mocht niet meer bij de kleuters staan. De plek waar ik het liefste stond, waar ik de kinderen het best kende en in mijn element was. Daar voelde ik me op mijn plek. Zeker na een vermoeiende, enorm drukke middagspeeltijd bij die van de lagere school. Wegens het continue tekort aan begeleiders is het een hele taak en verantwoordelijkheid om het allemaal een beetje schappelijk te laten lopen, zeker op de middag.
Wel vergeten ze een beetje dat ik over de speelplaats van de kleuters moet om tot bij de lagere school te geraken, enkele kleuters er een spel van maken om naar de kant van de lagere school te lopen om bij mij te zijn en een deel zit in een blok op het midden van de speelplaats van het lager en dient te begeleid worden naar de kleuterspeelplaats. Daarbovenop: s'morgens aan de schoolpoort moet je iedereen zijn handen ontsmetten waardoor er ook geen 1,5m kan worden gehouden. De twee dingen die ik niet meer mag is dus: speelplaatsbegeleiding bij de kleuters en kinderen begeleiden naar hun klas.
Beetje gek en dubbel vind je niet? Ik vind alvast van wel. Ik heb steeds meer en meer de indruk dat ze wel willen laten uitschijnen dat ze gezondheid en welzijn van hun werknemers op de eerste plaats zetten, maar de werkelijkheid jammer genoeg een ander scenario is.
Stel ik me aan omdat ik bang ben? Bang om ziek te worden? Bang om een verkeerde reactie van een kind waardoor ik een stomp in mijn buik krijg? Bang om continue stress te hebben en zelf slachtoffer te worden wanneer ik moet ingrijpen bij onderlinge agressie onder de kinderen wat meermaals per dag voorvalt?
Ik kan toch ook niet gewoon niet reageren?! Iemand moet ingrijpen en de kinderen doen beseffen dat het geen normaal gedrag is om elkaar te stampen, slaan, wurgen,... Dat dit niet 'spelen' is. Doe even normaal denk ik dan! Ik doe dit toch ook niet bij jullie?
O en fun fact: daarbovenop heb ik ook nog eens examens... Maar na deze afwijking terug naar de 'ik ben zwanger, maar ik...'.
Mijn tweede bloeduitslagen blijven uit... Resultaten die je normaal de dag nadien hebt wacht ik al meer als een volledige week op.
Ik hunker naar resultaten van die tweede bloeduitslag om te kunnen vergelijken, om mijn zwanger zijn geloofwaardig te maken en kracht bij te zetten. Want mijn eerste echo is pas 25 januari... Ik vrees dat zolang ik het niet heb gezien, weet dat alles goed is, blijf ik twijfelen. Dat ik weet dat er geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap of dergelijke is, dat ik dan pas terug ga kunnen ademhalen...
Want nu overheerst de onzekerheid. Mijn wantrouwen. Hoe graag ik ook wil dat het waar is, ik krijg mezelf niet overtuigd dat het echt is.