Het simpelste van de natuur lukt mij niet

 De ziekenhuisrekeningen die blijven optellen... alleen jammer genoeg zonder resultaat.

De verschillende artsen, gynaecologen, verpleegkundigen (voor het bloed trekken), het medisch laboratorium kennen me al. Ze kunnen bij de naam mijn gezicht kleven, ongeacht met of zonder bril. Ze weten wie ik ben. Geen fijn gevoel om een vaste klant te zijn op de infertiliteitsbehandeling, denk ik dan.

Elke keer opnieuw stel ik mezelf de vraag: "Wanneer stopt het? Wanneer is het genoeg geweest?" en een klein stemmetje smeekt "Wanneer is het nu eindelijk aan mij?". 

Dat immens verlangen om mama te worden kan ik niet beschrijven. Het is een deel van mijn identiteit, zonder voel ik mij niet compleet, ben ik niet mezelf.

Het blijft zo een enorme leegte in mij.

De persoon die het dichtste bij mij staat in dit proces, mijn partner, begrijpt mij niet. Hij begrijpt mijn pijn niet, mijn machteloosheid. Hij begrijpt niet hoe ik mij voel. Bijgevolg doet dat me ook nog eens pijn en geeft het mij een gevoel van een aansteller te zijn.

Ik kan het niet helpen hoe ik me voel. Ik wil ook dat het anders is. Van hem mag ik niet opgeven, is het elke euro waard... maar beseft hij ten koste van wat? 

Ik ben slechts een schim van mezelf. Ik verlies mezelf, mijn optimisme elke dag een beetje meer. De tijd verstrijkt enorm. Mijn hoop vervaagd, ze is er nog, maar het doet zo verdomd zeer om hier aan vast te houden. Ik wil dat het stopt. Ons infertiliteitstraject begon januari 2020, onze kinderwensbegeleiding september 2019.  Sinds december 2019 verdrink ik beetje bij beetje dieper in mijn emoties. Februari 2020 begon ook mijn lichaam af te takelen en signalen te sturen. Het is gewoon allemaal teveel om als mens te dragen.

Het is namelijk niet zo dat de rest van je leven op hold komt te staan omdat je kinderwens niet lukt. Alles blijft maar gaan... Er is geen tijd en energie om oog te hebben voor je mentaal welzijn. Je moet maar blijven gaan. 

Nu oktober 2020 zijn we geen stap verder als zomer 2018, de moment dat mijn partner mee op de "ik wil een baby"-boot sprong. 

Ik zie enkel het geld de deuren uitvliegen die ik liever geïnvesteerd had gezien in andere dingen. 2020 is voor mij het jaar van verlies, groot verlies tot hiertoe. Ik geef 2020 nog de kans om zich te herpakken, maar er oprecht in geloven... Neen, ik kan niet meer. Ik ben te uitgeput.

Mijn partner vind dus dat ik niet mag opgeven. Hij vind het niet leuk als ik hem een glimp laat zien van wat de invloed is van dit traject op mij. Dus ik blijf er wat alleen mee zitten. 

Ik zet mijn masker, mijn moedig - hoopvol? -  en vrolijk gezicht, op zodat het voor hem ook draaglijk blijft. 

Mijn masker heeft barsten, het is teveel gebruikt. Het duurt niet lang meer voor het zal afvallen. 

Ik heb het privilege niet om mezelf op de eerste plaats te zetten als ik onze kinderwens in vervulling wil zien. Mijn partner gaat het me nooit vergeven als ik nu opgeef. 

Ik moet nog 3,5 maanden me sterker voordoen als ik ben. En dat terwijl het gewone leven ook op volle toeren blijft gaan en anderen wel hun zwangere buikjes en kinderwens(en) in vervulling zien gaan.

Ik kan enkel lijdzaam toekijken en blij zijn voor hen. Blij omdat hen wel dat ultiem stukje geluk gewenst is.