Feest van het falen
Om er een positieve twist aan te geven, noem ik mijn huidige periode 'Feest van het falen'. Want hoewel ik enorm veel heb om dankbaar voor te zijn, echt wel van het leven kan genieten en vieren.... Er zijn ook baaldagen bij.
De ene periode al wat meer als de andere. Het zijn vaak kleine dingen. Dingen die je rationeel best gemakkelijk een plaats kan geven.
Zo denk ik bijvoorbeeld aan het laten vallen van een volledige portie moedermelk waarbij je hart in duizend stukjes breekt, de tranen in je ogen schieten want het kost je zo enorm veel energie en tijd om dat gouden melkje bij elkaar te sprokkelen. Anderzijds: Kop op! Je kolft al bijna 6 maanden fulltime en hebt een vriezer voorraad waarmee je ook verder geraakt.
Toch bekruipt angst me langs allerlei kanten: het gevoel van falen. Ik voel mijn lichaam opspannen. Ik hoor het lijstje in mijn hoofd, 'dat is niet de eerste keer, eh?!'.
Het lijkt haast dat al die moeite en energie tevergeefs is. Er zijn momenten dat ik ontzettend trots op wat ik al bereikt heb, er zijn ook momenten dat het haast lijkt dat ik nog niets in mijn leven heb bereikt. Op uitzondering van één enorm belangrijk ding: mama worden en zijn. Dat is op dit moment echt de enige stabiele trots die ik heb.
Het mama zijn komt gepaard met veel onzekerheden, maar toch moet ik bekennen dat het mijn grootste kracht is en de enige huidige rol is waar ik als persoon zelfzeker in sta.
Als mama weet ik wat ik wil, wat ik doe en dat ik het goed doe. Al mijn andere rollen maken me onzeker: mijn rol als vrouw van mijn man, mijn rol als vriendin, student, kennis, zus, dochter, mijn professioneel handelen,...en bovenal de rol van mezelf als individu.
Want doe ik het wel goed? Zou ik het beter niet anders aanpakken? Moet ik echt dingen opgeven omdat het niet lijkt te lukken of moet ik net volharden? Ook een aspect dat een rol speelt: zijn mijn ambities wel financieel en mentaal haalbaar? Wil ik niet te veel? Anderzijds ook de vraag: neem ik niet te gemakkelijk genoegen als ik zeg dat ik het liefst van al nu op dit moment enkel mama wil zijn? Waarom lijkt het dan dat al mijn ambitie verdwenen is? (Terwijl ik van mening ben dat tijdelijk voltijds mama zijn ook net heel nobel en ambitieus kan zijn.)
Mijn kritische 'ik' beheerst mijn denken en functioneren. Het zorgt ervoor dat ik alles in vraag stel. Ik weet niet wat ik wil. Ik weet het al niet meer sinds januari niet meer. Wat ik wel weet is dat ik enorm worstel met mezelf, gesprekken met mijn partner hierover nog meer vragen en dubbele gevoelens oplevert en ik... Ik voor het eerst niet weet waar ik echt naartoe wil, wat echt mijn doelstellingen zijn.
Ik ben altijd enorm planmatig geweest, heel duidelijk in wat ik wel of niet wil. Ik vraag me regelmatig af of ik niet al te vroeg heb gepiekt.
Mijn onzekerheid is toegeslagen rond mijn 29 jaar, het moment dat ik besefte dat ik mijn opleiding moest combineren met mijn zwanger zijn, bevallen een week voor het nieuwe jaar startte, het opvoeden van een baby, heel het huishouden, mijn relatie en sociale contacten onderhouden, de feestdagen, de examens in januari, oh een tweede kind willen we ook nog kort na ons eerste, wat met toekomstige stages,....
Ik heb mijn reëel doelstellingen allemaal bereikt voor mijn 30. Ik wilde een stabiele relatie, onafhankelijkheid van mijn gezin van oorsprong, een plek dat ik echt als een thuis beschouwde, trouwen, een kinderopvang openen en daar het beste uit de kinderen halen op mijn manier in samenwerking met de ouders op individueel niveau en mama worden.
Nu ik 30 word lijk ik uitgeblust... Niet wetende wat de volgende stap is. Niet wetende waar ik echt naartoe wil werken. Ik heb niet meer de drive die ik wel enorm had van mijn 19 tot 29. Ik mis dat deel van mezelf. Die kracht en drijfveer. Die drive die me op de been hield en steeds streefde naar meer. Dat enorme doorzettingsvermogen ondanks obstakels en het serieus inzwemmen tegen de stroom.
Ik ben een deel van mezelf kwijt en weet niet waar ik het terug kan vinden.
Hopelijk vind ik je terug... En snel! Zoals mijn schoonbroer onlangs tegen mij zei: 'Ik heb geleerd dat kleine stappen het productiefst werken. Zonder haast, zonder druk, in kleine stappen en nauwgezet. Je merkt niet meteen (grote) vooruitgang op korte termijn, maar op lange termijn pluk je daar de vruchten van."
En ja, ik moet hem rationeel helemaal gelijk geven. maar mijn gevoel wil niet mee. Als ik niet snel genoeg vooruitgang opmerk ben ik geneigd om een nieuw doel te stellen en het vorige abrupt in de vuilnisbak te gooien. Niet te lang stilstaan bij de dingen: the only way is up en vooral vooruit. Evengoed wil ik later ook geen spijt hebben van dingen die ik nu al dan niet opgeef om ten volle voor iets te kunnen gaan. En net dat maakt het moeilijk: voor wat kies ik? Gaat toekomstige ik hier blij mee zijn of niet? Is de ene beslissing beter als de andere? Gaat dit mijn gezin net niet of wel ten goede komen? Gaat dit mezelf ten goede komen of net kwalijk worden genomen? Ik weet het allemaal niet. En dat is oké. Tijd loopt wel door, keuzes gaan gemaakt moeten worden ongeacht. Ik ben benieuwd welke keuzes ik zal maken. Welke weg ik zal kiezen om te bewandelen, maar voor nu is het allemaal te druk om hierbij stil te staan.