Men zegt dat eens je weet dat je kindje eraan komt, je ouder bent. Vanaf dat moment ben je gepromoveerd van wensouder naar effectief ouder. 

Ik kan nu eindelijk zeggen, na jaren wensouder te zijn: "Ik wordt mama!". Eindelijk groeit er iets in mijn buik! Hoewel het nog allemaal heel pril is en voor de buitenwereld nog niet geweten is op uitzondering van het werk en ons knuffelcontact, het is eindelijk echt!

Momenteel doet 'ons olijfje' het  ontzettend goed. De eerste echo zag er prima uit:  je bent al goed aan het groeien. Je hebt zelfs al handjes met vingers en zwemvliesjes. Waar je voeten zijn geen idee, maar die komen nog wel komende weken. Je hartje is ook enorm hard aan het werken, je hartslag was 156! 

Oja en papa is niet akkoord met het feit dat ik je 'ons olijfje' noem maar ssshhht. Ik vertel niets als jij het hem ook niet zegt. 

Ik maak me wel een beetje zorgen... binnenkort ga je niet meer ons geheimpje zijn. De 12 weken komen in de buurt, 'de grootste gevarenzone'. Op 12 weken zullen we de naaste familie en onze naaste vrienden op de hoogte brengen. Ook aan het tempo dat je aan het groeien bent ga ik je niet lang kunnen verstoppen, maar ik heb hier ook totaal geen behoefte aan. Ik wil kunnen pronken met je. Ik ben dankbaar dat ik nu al een minibump heb op 8 weken, ik kijk ernaar uit dat deze meer en meer groeit. 

Het feit dat onze naasten op de hoogte zijn van ons traject en ze de laatste maanden hier niets over horen vinden sommigen wat moeilijk... anderen hebben hier alle begrip voor en respecteren je privacy.  Uiteraard is er altijd wel een iemand dat niet afgeeft waardoor je op den duur de beslissing moet maken: leugentje om bestwil of vertel ik het terwijl ik dit helemaal nog niet wil?

Aangezien ik echt nog niet klaar ben om het te delen met mensen die hun 'goedbedoeld' advies toch niet voor zichzelf kunnen houden, besloot ik om de vraag te ontwijken, aan te geven dat ik het er niet over wil hebben en tot slot voor de extreme doorzetters die een beetje grensoverschrijdend overkomen gewoon te liegen. Ik ben hier niet trots op, maar ik ben er wel van overtuigd dat het de juiste keuze is. 

Uiteindelijk is dit iets persoonlijk en kies ik zelf met wie ik dit deel. Als je vlakaf de vraag krijgt (na aangegeven te hebben dat je het er niet over wil hebben) : "Pak je al terug hormonen?", vind ik dit best onbeschoft en ja in plaats van weer over mijn grenzen te laten gaan antwoord ik: "Soort van, maar op dit moment even geen injecties, ik moet herstellen." Het is zelfs geen leugen, ik maak nog steeds hormonen aan. Ik dien ze gewoon niet meer dagelijks toe. 

Het maakt me niet veel uit dat me dit later wordt kwalijk genomen. Mijn grenzen dienen evengoed gerespecteerd te worden en als iemand deze niet respecteert weet ik niet goed waarom ik dan dit zou moeten toestaan. 

Aan alle mama's en moms to be (aan eigenlijk iedereen): echt waar bewaak uw grenzen, of het nu het begin van je zwangerschap, het einde van je zwangerschap of na de zwangerschap is en het opvoeden start. 

JIJ kent jouw kind het best, weet waar die nood aan heeft. 

JA! Je mag hulp vragen, graag zelfs. 

JA! Je mag het allemaal even teveel en te moeilijk vinden. 

JA! Je mag je grenzen aangeven en duidelijk maken. 

NEEN! Je MOET niet luisteren naar wat anderen van jouw, je kind, je opvoeding,... zeggen en denken. 

Doe gewoon jij, zolang het jouw en je kind ten goede komt.