Eerste trimester

De eerste 12 weken van je zwangerschap noemen ze ook de eerste trimester. Voor de meeste vrouwen is dit de meest pittige fase van hun zwangerschap. Niemand ziet dat je zwanger bent, maar je bent al wel aan het afzien. 

Ik kijk wel enorm uit naar de tweede trimester: de mijlpaal van de 12 weken voorbij, het zekerder zijn dat ik dit kind effectief kan uitdragen.  Het lijkt me de meest aangename fase van je zwangerschap. Nog niet te zwanger dat je niets meer kan, maar wel zichtbaar zwanger! Lijkt me heerlijk. Uiteraard is iedere zwangerschap anders. Iedere zwangerschap is uniek. 

Ik kan je wel vertellen hoe mijn eerste trimester is verlopen. Hoewel deze niet zoals in 90% van de gevallen op een natuurlijke manier is ontstaan. 

Ik ben zwanger dankzij IVF met het zaad van mijn man (geen donor), wat op zich een emotionele rollercoaster is geweest, met de nodige onderbrekingen en uitstel dankzij corona. Dus de emotionele rollercoaster van het zwanger zijn ervaar ik niet per se op dit moment als intenser. Het is een bewuste keuze geweest.

Een zwangerschap is sowieso intens, maar als wensouder het telkens falen in deze wens en telkens weer op moeten rapen en nieuwe moed zoeken... Het idee dat ik misschien nooit mama zal worden... Dat was voor mij emotioneel intenser dan mijn eerste trimester zwanger zijn.  

Ik beschouwde mijn zwangerschapskwaaltjes (en het waren er best veel) als een goed teken want dat wilde zeggen dat het er nog was. Ik klinkt bijna te gek voor woorden maar ergens was iets in mij blij met de constipatie, aambeien, misselijkheid, hoofdpijnen, migraineaanvallen, constante vermoeidheid, slapeloze nachten,...

Het grote voordeel van medisch begeleide voortplanting is wel dat je twee weken na de terugplaatsing weet of je zwanger bent of niet door bloedonderzoek. Laten we eerlijk zijn: dit is wel het enige voordeel. Want twee weken later moet je opnieuw bloedonderzoek laten doen om het nog eens te bevestigen. Precies of de eerste bloedtest niet echt is... Nog te onzeker.

De misselijkheid, oprispingen, de intense vermoeidheid, vanaf week 6 pijnlijke gezwollen borsten, je tepels die veranderen en van staalhard naar zachte kegels overgaan,... Het merendeel van de tijd staan ze hard, je bh's die te klein worden, de broeksknoppen die niet meer willen sluiten bij mij op week 8 en tegen week 10 was een broek die geen yogapants was not done.  Er gebeurt wel het één en ander met je lichaam. 

Ik heb week 6 en 7 van mijn zwangerschap niet gewerkt omdat ik zo moe en misselijk was. De oprispingen hielpen niet aan mijn nachtrust en mijn bloeddruk was serieus aan het fluctueren door stress (van het werk, mijn examens, onzekerheden,...).

Van week 7 naar en 10 werkt je foetus of baby het hardst in de eerste trimester: het gaat handen, vingers, voeten, tenen krijgen, het neusje en ogen worden gevormd en het gaat dubbel zo hard groeien. Vanaf week 7 begint je kindje ook te bewegen.  De bewegingen merk je zelf niet buiten door je misselijkheid, het is nog te klein. Je zal je kindje ten vroegste voelen op 16 maanden, meestal is dit rond de 20 maanden voelbaar aan de buik. 

Op 12 weken kan je de NIPT test doen waarmee ze chromosoom afwijkingen kunnen vaststellen en het geslacht. Toch wordt er aangeraden om pas op week 13 de NIPT-test te doen, het is gewoon een bloedafname bij de mama dus dames maakt je hier geen zorgen rond. Dit is echt een heel gestandaardiseerde procedure waar absoluut niets mis mee kan lopen. 

Ik deed het dus op week 13 : de start van mijn tweede trimester en minder zorgen maken voor een miskraam. (ik heb genoeg naalden in mijn lijf gehad gedurende mijn traject)

Vanaf week 10-11 begon ik pas te wennen aan het idee dat het echt is. Dat ik zwanger ben, maar doordat het allemaal nog zo onzeker was waren zowel ik als mijn man hier heel rustig in. Week 12 en week 13 begonnen we pas familie en hechte vrienden op de hoogte te brengen. We wilden eerst meer zekerheid. We hadden teveel schrik dat het ons geluk nog kon worden weggenomen.