De vraag die iedere betrokkene zich stelt: "Is het zaadje gepland?". Wel gepland was het zeker, maar onze eerste IUI (inseminatie) heeft niet mogen zijn. 

We zijn dus al weer bezig met onze volgende cyclus met IUI in de hoop op meer succes. Weliswaar tel ik al af naar de IVF... onze laatste halte en mogelijkheid tot hulp bij onze kinderwens. Oktober is zover niet meer. Hoewel... We wachten en hunkeren al zo lang dat het in onze beleving al een eeuwigheid lijkt. Wij en voornamelijk ik zit er middenin.

Mensen (die niet hetzelfde meemaken) hebben echt geen idee van de impact op je leven als je kinderwens niet vanzelf gaat. Het beheerst je leven. Alles wat je doet, denkt, voelt,... Je voelt je geen rationeel mens meer. Je emoties moet je constant onderdrukken om nog te kunnen functioneren, want als je toegeeft aan je emoties lukt er niets meer.

Kort na mijn regels was het even complete kortsluiting. Ik geloofde er niet meer in, was gefrustreerd, boos, verdrietig, het was me allemaal teveel. Anderzijds merkte ik ook dat even niets me kon schelen. Gelukkig heb een goede veerkracht en een onberispelijk doorzettingsvermogen dat me keer op keer overal door weet te krijgen. Dat houdt me op de been. 

Opnieuw met nieuwe motivatie starten, het een kans geven ondanks het feit dat ik er zelf niet echt in geloof op moment. Ik doe gewoon wat van mij verwacht wordt, ik zet een tijd op hoelang ik het nog een kans geef en als het dan nog niet leid tot een resultaat? So be it. 

Ik heb mijn best gedaan, ik heb het alles gegeven wat ik had en het heeft me niet verder gebracht. Als het niet werkt is het tijd om te rusten. Weer op te laden. En wie weet wat er allemaal mogelijk is als ik weer hernieuwde energie heb?

Voor mij was het allerbelangrijkste dat ik mezelf niets kon verwijten, dat ik daadwerkelijk heb geprobeerd. Ik zou niet kunnen leven met de gedachte dat ik niet genoeg mijn best heb gedaan.  Ik kan trots zijn op mezelf dat ik het tot hiertoe allemaal al heb weten te volbrengen. 

Trots zijn op ons dat we dit ondanks onze onderlinge "akkefietjes" nog steeds op een respectvolle manier met elkaar om kunnen gaan en elkaar niet continue allerlei zaken liggen te verwijten. 

Natuurlijk zijn er een aantal dingen die wringen, maar het beïnvloed onze relatie niet in die mate dat het tot enorme ruzies komt. Toegegeven onze grootste ergernis naar elkaar toe, is ons seksleven: ofwel het gebrek eraan omdat het moet vanwege kwaliteit zaad en dus het "moeten" inplannen van seks, ofwel net om het teveel geforceerd seks hebben om soortgelijke reden: je hebt niet langer seks wanneer je wil. Gewoon wanneer het uitkomt met de planning of je nu zin hebt of niet, want je weet nooit op voorhand hoelang je droog moet staan...

Kort samengevat: eerst IUI niet gelukt, tweede IUI is in behandeling.

Momenteel is er ook weer wat geks aan de hand. De eerste keer controle had ik 1 eitje van 13mm en eentje van 10mm. De tweede keer controle was het eitje van 13 mm niets gegroeid, maar die van 10mm was wel 13mm ondertussen. Mijn eitjes zijn met andere woorden onderling wat aan het concurreren met elkaar wie weet heb ik deze maand twee rijpe eitjes op het einde van de rit? Ineens een tweeling hopla!

Wie weet...

Ach ja. We zien wel het kan evengoed niets zijn.  Ze hebben nog een lange weg te gaan, nog een 7mm, komaan eitjes! Als ik deze maand nog zwanger geraak dan komt er een voorspelling van mijn vaste gynaecoloog uit. 

"Ik geloof erin dat je tegen volgende zomer wel zal zwanger zijn." Wel ik hoop het. Het mag zo wel is stillekesaan komen.