Brief aan mijn ongeborene
Hey, jij daar...
Ik weet het, het is wat gek. Jij die geen idee hebt wie ik ben.
Jij die enkel bestaat volgens mijn ontembaar moedergevoel, in mijn hoofd... Wanneer zal ik je ontmoeten? Want ik loop precies onze ontmoeting steeds mis... Ik wacht al lang op je...Wanneer zal ik weten dat je er bent? Wanneer zal ik je voelen? Zal je er ooit wel zijn?
Ondanks... mijn lieve ongeborene, ondanks het feit dat er geen sprake is van jouw aanwezigheid. Toch voel ik de onvoorwaardelijke liefde al naar jou toe. Ik zou je zo graag in mijn armen willen sluiten. Je willen laten weten hoeveel je voor me betekend, maar het zij zo...
Ik heb geen idee of ik je ooit mijn liefde zal kunnen laten zien. Die gedachte doet best pijn, maar we moeten reëel zijn. En de realiteit is dat je niet bestaat.
Dat klinkt enorm hard. Maar dit ervaren, dat gevoel van leegte maakt het bijna ondraaglijk. Waarom lukt het ons niet? Waarom lukt het mij niet?
Ben jij onbereikbaar voor ons? Slechts een hunkering? Een verlangen?
Ik trek de aanpassingen die ik doe om jou te kunnen hebben niet meer, ik kan mijn huidige rol als kindbegeleider niet blijven doen met deze dagelijkse confrontatie. Ik heb al twee jaar mijn leven op hold staan. Want het zou maar eens eindelijk zover moeten zijn... eindelijk aan mij.
Ik ben moe... Zo moe...
Ik kan niet blijven wachten, het maakt me ongelukkig. Ik moet verder gaan met mijn leven, niet hopeloos blijven wachten op je. En toch blijft er een stemmetje me zeggen: "Geef me niet op, ik kom wel...", "Ik kom snel, ik beloof het je, nu kan het toch niet lang meer duren?!".
Ik heb moeite met keuzes te maken, want "wat als ik ineens zwanger ben". Het zou zo stom zijn als ik dit jaar nog zwanger geraak en mijn studie zou beginnen, terwijl ik in mijn eerste jaar studie al zou moeten stoppen om te bevallen en moederschapsrust moet nemen. Stel ik het nog een jaartje uit en wordt ik niet zwanger dit jaar, dan heb ik misschien gewoon weer een jaar vergooit aan mijn kinderwens. Weer een jaar hartpijn, verdriet, ongekend verlangen naar iets wat maar niet wil lukken.
Ik wil je niet opgeven. Ik haat opgeven... Maar ik kan niet blijven hunkeren en er onder door gaan vanwege van mijn eigen emoties.
Ik kan die onzekerheid, die onwetendheid niet meer aan, het maakt me bang. Het houdt me in een wurggreep. En de constante confrontatie dat het wel bij anderen allemaal lijkt te lukken, maakt het er voor mij niet beter op.
Ik kan het idee maar niet van me afschudden dat ik "goed genoeg" ben voor te zorgen "voor een kind van een ander", maar niet in staat ben er zelf ééntje te dragen en te zien groeien. Een kleintje van mezelf...
Ik weet echt niet wat ik moet doen, want eender welke keuze ik maak... Ik heb het gevoel in het verliezende team te zitten... Iets waar ik me nog nooit eerder aan heb gestoord. Winnen is natuurlijk fijner, maar ik ben steeds positief ingesteld geweest. Ik noemde verliezen wanneer je wel je best deed "winnaars van vanachter te beginnen". Natuurlijk had ik ook wel mijn twijfels en bedenkingen, maar bij alles wat ik doe ga ik er steeds voor.
Want dat is wel de voorwaarde: je moet het willen, je geeft het het beste van jezelf naar eigen mogelijkheid.
En ik kom stilletjes aan op dat punt. Ik heb mijn best gedaan, ik weet niet meer wat ik nog wel kan doen.
Ik heb geen controle meer. Al een tijd niet meer... Ik ben mijn controle verloren. Ik ben mijn levensdoel en houvast van het verdere verloop van mijn leven kwijt. Het wordt tijd om een nieuwe houvast te zoeken en zelf terug dirigent te worden van mijn leven.