Babyboom door coronacrisis

Het is weer zover... Met een brok in de keel, tranen die uit mijn ogen willen barsten... Het zoveelste artikel dat spreekt over een babyboom. In het Antwerpse Sint-Augustinusziekenhuis verwachten ze in 2021 tot 500 geboortes MEER dan dit jaar.

Nog erger vind ik de reacties die eronder te lezen zijn: 

'Dit is zeker geen positief nieuws zoals ze op het journaal hebben gezegd. Het is zelfs spijtig, mensen maken omdat we ons vervelen... er zijn genoeg middelen om het veilig te doen. De wereld en vooral België is al zwaar overbevolkt en dan op zo'n manier voor nog extra mensen zorgen." - MinderMensen.be

'Volgende probleem: te weinig opvang, te weinig scholen, te weinig..." - David B.

'Opwarming van de aarde en pandemieën zijn een gevolg van overbevolking, wat doet de mens: nog wat kinderen erbij, zucht.' - Kevin S.

'Ocharme die kindjes moeten die echt in zo'n zieke wereld terecht komen?!' :Wannes vdB.

Het is zo pijnlijk om te beseffen dat iemand als ik, iemand die al jaren een kind wil, iemand dat al zoveel brol in haar lichaam dagelijks heeft moeten inspuiten om haar kinderwens te vervullen... Iemand die al van lang voor de coronacrisis probeerde zwanger te worden beoordeelt zal worden als de zoveelste babyboomer.

Ik ben geen babyboomer! Ik heb niet gekozen voor een kind vanwege dat de coronatoestanden me meer mogelijkheden gaf, integendeel, het bezorgde me meer stress, nog meer planning, nog meer uitstel: ik studeer in avondonderwijs voor een volwaardige bachelor, ik werk deeltijds bovenop het huishouden en de behandelingen.  Covid-19 zorgde voor uitstel van onze daadwerkelijke fertiliteitsbehandelingen (IUI, IVF en ICSI), het is continue bang afwachten wat er nog mogelijk is en wat niet. 

Ook mede door covid-19 is dit het meest eenzame traject ooit... Iets wat je normaal samen hoort te doen omdat het jullie kindje in de maak is wordt iets onwerkelijk. De man mag enkel zijn staaltje binnenbrengen, papieren tekenen voor goedkeuring van de behandeling en je af te halen na de operatie omdat je dan verdoofd bent. Normaal is dit een dag en nacht opname. Nu is het uren (bijna 3 uur) wachten in een zaal tot ze je afroepen ALLEEN, (waarom plan je een uur in als je dan nog zo lang moet wachten?) met een pijnstiller die tegen dan is uitgewerkt, maar wees gerust je krijgt nog een kalmeringspilleke en plaatselijke verdoving voor ze effectief beginnen.  Een kleine kamer waar 3 anderen over en weer lopen. 

Hupla benen in de lucht, knop uit 'ik ben hier niet, dit is niet mijn lichaam, slechts een instrument om mijn doel te bereiken' en staren naar het plafond. 

Zelf een poging ondernemen om de sfeer minder beladen te laten zijn begin je vragen  te stellen en vraag ik zelf om betrokken te worden in wat ze precies kunnen zien op de echo op dit moment. Ik zing liedjes in mijn hoofd en doe ademhalingsoefeningen continue om mezelf te kalmeren en de pijn niet te voelen. Het liefst wil ik huilen: ik ben een gefaalde vrouw... Zal het ooit anders zijn? 

Niemand vraagt aan hem of hij er liever bij zou willen zijn. Nee, mijn man wachtte eerst uren in de auto (want meekomen mocht niet), ik belde hem om te zeggen dat ze eraan gingen beginnen en ik net was geroepen. Ik zei hem dat hij naar huis mocht en hij me over een twee- drietal uur mocht komen halen. Door de verdoving moet ik twee uur nog blijven in het ziekenhuis om op te volgen of ik geen complicaties heb opgelopen tijdens de operatie in tijden van corona. Het was nutteloos om hem zo lang in de auto te laten wachten. 

Wat het met hem doet? Hoe hij het proces ervaart? Niemand vraagt het aan hem... Bij gaan ze niet verder als: 

Hoe gaat het met je? Standaard gevolgd door: "Ah maar dat is normaal, je mag altijd een pijnstiller bijnemen. Een paracetamol" 

Wat voor iemand die medicatie mijdt echt niet is wat je wil horen en dus ook wat vertikt tenzij het niet anders kan. 

 Niemand vraagt aan mij als vrouw hoe ik omga met de situatie. Ik zet mijn dapper masker op en hoop elke keer opnieuw dat het zo snel mogelijk achter de rug is. Ik houd me altijd rustig, laat geen emotie toe. Ik ga op automatische piloot. 

Ik weet hoe de artsen reageren als ik zeg "ja ik moet wel als ik een kind van mezelf wil." En geloof me de reactie is niet echt empathisch: "Niets moet, je kiest dit zelf.". Waar ik maar één keer tegenwoord heb gegeven: 

"Het is geen keuze, want het is dit en een kans hebben op een eigen kind of opgeven en leven met een eeuwig schuldgevoel omdat ik niet alles heb geprobeerd om mijn kinderwens waar te maken. Dus voor mij is dit geen keuze, het is een noodzaak." Daar werden ze even stil van. 

Exact wat ik had verwacht van mensen die ondanks in het werkveld zitten, het niet zelf hebben doorlopen. Die wel zoals het merendeel van de mensen natuurlijk zwanger geraakt (of geen kind willen).

Ik zit al van september 2019 van de ene probeersel naar het andere te slepen: onderzoeken, hormonale behandelingen, bloedonderzoeken, echografieën, noem maar op... Wij zijn ondertussen september 2018 onze kinderwens trachten waar te maken. En ik ben op... Ik ben emotioneel en wordt zo boos dat als het ons dan toch eindelijk zou lukken, er een gigantisch vooroordeel aan mijn kind verbonden is. 

Ik zou op dit moment tegen eender wie kunnen beginnen brullen dat ik niet voor deze situatie heb gekozen. Dat ik al zo lang actief bezig ben met mijn kinderwens, maar wat zou het uitmaken? Mensen geloven enkel wat ze willen geloven. Mensen die deze stappen niet hebben ondergaan hebben geen idee van wat dit met je doet, als vrouw zijnde, als koppel zijnde, ze kunnen zich enkel een voorstelling maken en medelevend naar je kijken. Ook  het feit dat ieder traject anders en persoonlijk is versterkt het alleen staan en zijn heel sterk.

Het is gewoon jammer dat mijn buik zo leeg is, terwijl die van anderen zich wel lijken te vullen. Wie heeft trouwens de beslissing gemaakt om de pediatrie (kinderartsen), gynaecologen en fertiliteitsafdeling onder één ding te gooien? Hadden ze hier niet een beetje dieper over kunnen nadenken? Of mensen die een behandeling doen maar er wel zitten met al een baby of peuter... Het is sterker als mezelf om bitter te denken: 'ondankbare mensen, wees blij dat je er al één (of soms meer) hebt!'.

 Is die dagelijkse confrontatie nog niet goed genoeg? Elke babyborrel, elke verjaardag, feestdagen, in de supermarkt, op straat, iedereen pronkt met zijn kinderen,... En jij. Jij bent leeg. Dat was het goede van 2020, ik heb een tweetal naaste babyborrels in het water zien vallen. Ik kan niet zeggen dat ik dit jammer vind. En stiekem vind ik dat dit mij een slecht mens maakt. Ik merk dat ik het steeds moeilijker kan aanvaarden en het oprecht blij zijn voor anderen een opgave wordt. 

Ik verdrink teveel in mijn eigen emoties die maar geen plaats krijgen. Die ik geen plaats kan geven. Want als ik dat doe, zal functioneren er niet meer inzitten...