Afscheid van een deel van mij
Hier stopt het dan. Mijn laatste week....
Laatste week van wat precies? Wel... Ik neem afscheid van een sterk deel van mij, iets waar ik steeds naartoe heb gewerkt. Drie jaar heeft het mogen duren. Drie jaar heb ik mijn wens en verlangen kunnen opvullen met iets in afwachting van...
Ik heb drie jaar vijf dagen van de zeven, vijftig uur per week keihard werken en zo persoonlijk kunnen werken op maat en nu gaat het stoppen.
Ik zal geen enkel type van "ouder" meer zijn. Mijn werk als kinderbegeleider in de gezinsopvang, "onthaalouder" zijn stopt.
Ik ben ineens kinderloos, maar nu echt compleet. Geen vervanging waar ik mijn sterk moedergevoel aan kwijt kan, geen enkel kindje meer in directe nabijheid.
Wensouder zijn en hier klaarblijkelijk keer op keer niet in slagen doet best pijn. Het controleert je leven.
Elke keer wanneer ik een opvangkindje in mijn armen had dacht ik "mijn tijd komt nog wel". Hoewel mijn werk ook zeker heel confronterend was in combinatie met mijn infertiliteitsbehandelingen. Ik kon me er ook steeds aan optrekken.
De aanwezigheid van deze kindjes konden dat intens verlangen in mij tijdelijk een beetje opvullen. Het gaf me net dat tikkeltje hoop dat ik elke maand opnieuw nodig had.
Precies of hun armpjes, hun glimlachjes van de moment dat ik naar hen kijk, hun knuffeltjes, ... dat ze me vertelden "het komt goed, ooit wordt je topmama! ".
Niet dat de leegte volledig opgevuld kon geraken op deze manier, maar het was allemaal nog draagbaar. Het idee dat dit binnenkort definitief wegvalt is een gedachte die ik liever snel verdring.
Ik wil er niet bij stilstaan. Ik wil op automatische piloot verder kunnen functioneren. En een deel van mezelf blokkeren. Het deel bestaande uit immens verdriet, pijn,...
Ik weet niet goed hoe ik nu precies verder moet. Uiteraard heb ik plannen en vooruitzichten. Probeer ik met mijn positiviteit er het beste uit te halen: we hebben namelijk weer veel meer plek in huis, ik ga niet meer dagelijks moeten poetsen, ik ga terug een opleiding doen, zal nooit meer zoveel uren werken voor zo weinig loon, ik ben van de (werk)onzekerheid vanaf, dat stom sui generis statuut,...
Ik had heel graag in dat lijstje willen zien "meer financiële zekerheid", maar dat is jammer genoeg nog eentje om ons hoofd over te buigen. Op zich we kunnen theoretisch gezien rondkomen met één inkomen, maar IK wil dat niet hebben. Ik houd niet van dat "afhankelijk" zijn en het idee te hebben dat de dingen niet in verhouding zijn. Oké het is superfijn om te weten dat we wel zullen rondkomen, dat de rekeningen wel betaald zullen geraken, maar het helpt niet bij mijn zelfbeeld.
Ik heb zo hard en zo lang moeten vechten voor mijn onafhankelijkheid, ben zo vaak degene geweest die sterk en stabiel moest zijn omdat er niemand anders was in mijn buurt die dat deed... Ik mocht geen zwakte tonen. Ik moest enkel dienstbaar zijn: mensen continue helpen zodat ze nooit de druk en stress zouden moeten ervaren die ik had ervaren omdat niemand mij kon helpen wanneer ik volop in ontwikkeling was. Ik heb mezelf nooit kunnen zijn tot ik 20-21 jaar was en in therapie ging.
Therapie waarbij ik in het begin heel hard tegen rebelleerde. Niemand helpt zomaar iemand, ze verwachten altijd iets terug. Ik was de "voor wat, hoort wat" mentaliteit zo gewoon. Het zo gewend dat als ik wat aan mezelf dacht mensen me in de steek lieten. Dan verlaten mensen je.
Ik heb mezelf heel lang omgeven door mensen die me steeds zeiden wat ik wel en wat ik niet moest doen. Als ik hier tegenin ging was ik "slecht" en "ondankbaar".
Dat ik die afhankelijkheid niet meer wil, is iets wat ik heel zeker weet, omdat ik ervan uitga dat het niet komt zonder gevolgen.
Gevolgen die ik niet bereid ben te accepteren. Net omdat ik besef wat mijn waarde is ondanks al mijn onzekerheden. Ik weet wat ik kan en ik vertrouw op mijn gevoel. Ik geloof dat ik dingen kan waarmaken, als ik er echt voor ga.
Maar ook weet ik dat er altijd een grens is. De grens van verdraagzaamheid.
Wat kan en wil ik verdragen? En ten koste van wat? Waar trek ik de lijn?
En eens ik daar uit ben. Heeft het gevolgen op de relatie, of deze nu vriendschappelijk, familiaal, professioneel of romantisch is... Wanneer je de grens van verdraagzaamheid hebt bereikt is er geen weg meer terug bij mij.
