40 weken ZWANGER
Ja vandaag is het zover: 40 weken zwanger. YES! EINDELIJK! Of toch nog niet?
Een overzichtje van de afgelopen maand wat ik te horen heb gekregen gedurende mijn controles bij gynaecoloog en ziekenhuis. De baby zit nog steeds veilig in mijn buik... Oké de dag is nog niet om, maar het lijkt me straf dat het nu ineens wel zou komen. Waarom ik dit denk zal wel duidelijk worden aan de hand van wat je hieronder zal lezen.
Week 34:
Je gaat vroeger bevallen (lees: waarschijnlijk ingeleid worden) want de baby groeit snel, is overbeweeglijk en ondanks dat je de suikerwaarden en je gewicht heel goed onder controle hebt.... Je hebt wel nog steeds zwangerschapsdiabetes wat een risicofactor is en blijft. Ik ben mijn zwangerschap gestart met licht overgewicht, ondertussen op week 40 een 6 à 7 kg bijgekomen, wetende dat ons kindje vermoedelijk rond de 3,5 kg zal zijn, het vruchtwater en placenta ook wel wat weegt sta ik er dus best wel goed voor. Ondanks het feit dat ik mezelf heel mooi zwanger vind en dit best ook wel regelmatig te horen krijg, maak ik me wel enorm veel zorgen over het aspect: wat na de bevalling? Hoe gaat mijn lichaam er dan uitzien? Krijg ik het nog wel goed?
Week 35:
Je zwangerschapsdiabetes is goed onder controle, aan de baby is niets te merken. Aan je voeding ligt het niet. De chronische verhoging van stresshormonen zorgt er voor dat het lichaam minder goed reageert op insuline. Daardoor raakt de bloedsuikerspiegel van slag. Vertaald: mijn lichaam breekt geen suiker of alvast te weinig suiker af als stress heb.
Week 36 -37:
Je kindje zit al heel laag ingedaald, ik kan heel goed zijn hoofdje voelen! (Het enige wat mijn man toen dacht was: nu zit die niet alleen aan mijn vrouw, maar ook aan mijne kleine. Wat ik dan weer even heel hilarisch vond dat hij dat wat boos mompelde in de auto.) Het hoofdje zit vast. Geen ontsluiting. Wel veel voorweeën en indalingsweeën. Je baby zit helemaal al in de startblokken, m.a.w. in positie. Oef! Ik dacht dat mijn lichaam mij alweer voor de gek was aan het houden, ik had enorm veel pijn sinds week 35 en wandelen simpelweg enorm pijnlijk voor mijn schaambeen, onderbuik en liezen. Hier besloten ze ineens dat een natuurlijke bevalling toch wel het beste was en vooral mogelijk. Ik uiteraard blij met dit nieuws en het idee van 'YES mijn lichaam kan het dan toch wel!'. Want voor iemand die een heel infertiliteitstraject er heeft opzitten is dat geen evidentie om nog te geloven en vertrouwen op je eigen lichaam. Complimenten over mijn bekken.
Het informatief gesprek bij de vroedvrouwen in het ziekenhuis verliep dan weer even wat anders na de zoveelste controle op toch korte tijd. Als je positief test op de covid-test mag je man ook niet blijven in het ziekenhuis. Bezoek mag sowieso niet op de afdeling materniteit in ons ziekenhuis van keuze, wat zo zijn voor- en nadelen heeft. Van zodra je man uit het ziekenhuis gaat mag die niet meer terug binnen, maar jij en het kindje moeten wel blijven. Hup slik! Hoe overleef ik 3 dagen ziekenhuis zonder mijn steun en toeverlaat, met al deze prikkels. Ik die amper iemand iets toevertrouw: zowel ik als mijn eerste kindje volledig afhankelijk van personeel dat ik amper tot eigenlijk niet ken laten. Ik weet wel dat ze bekwaam zijn, ik heb bewust gekozen voor een plek waar ik een goed gevoel bij heb, maar ik weet ook hoe druk ze het hebben en hoe het in de zorgsector aan toe gaat. De constante onvoorspelbaarheid. Dit nieuws kwam dus wel even binnen.
Week 38:
Na twee weken wilde die zijn bewegingsvrijheid terug. Niet meer in startblokken, wel ingedaald, maar hoofd niet meer vast dus hupla, weer naar af. Voordeel: vele vele minder pijn, want kan terug meer bewegen. Enkel vervelende krampen en contracties die tussen een halfuur en hooguit 50 minuten duren, maar niet doorzetten. En zeker niet systematisch, maar eender willekeurig waren. Deze vielen dus best wel te controleren met een aantal oefeningen, warmtepitkussens en pijnstiller als het echt te lastig werd.
En wonderbaarlijk de eerste cm ontsluiting was een feit! Weer een stapje dichter bij een spontane natuurlijke bevalling!
Week 39:
Volledig ingedaald, hoofdje terug vast, prima hartmonitoring. Nog steeds veel kindsbewegingen waarvan ze me zo al een maand van zeggen: 'die minderen wel'.
Wel neen, bij dit kindje niet, dit kindje vergeet alleen soms dat die ondertussen heel groot is voor dat buikje waar die inzit, waardoor die mij regelmatig pijn doet vooral aan mijn ribben. En dat in combinatie met mijn verborgen reflux is niet altijd zo'n pretje. En niet te vergeten: 5 cm ontsluiting. Waarmee we beslissen in overleg om mee naar huis te gaan.
'Het kan voor elk moment zijn!'. Eindelijk! Een dag later: slijmproppen met bloed meerdere keren, veel meer contracties die echt wel pijnlijk zijn en vaker, maar ik hoor me vooral duidelijk aangeven dat mijn voorweeën en indalingsweeën soortgelijk waren, mijn ongeloof is te groot. Ik heb ze te snel onder controle door ademhalingsoefeningen, wandelen, wiegen en yoga, maar anderzijds denk ik 'kunnen we dit risico wel nemen met 5cm ontsluiting en een gynaecoloog die gisteren nog zei dat ik nog maar de derde ben in heel zijn carrière die hij met een dubbel gevoel naar huis stuurt?'.
Mijn man (die van thuis uit aan het werken was) beslist uiteindelijk dat het welletjes is geweest want dat ze vaker terugkomen als anders. Dus ziekenhuis zoals gynaecoloog had aangeraden om te doen de dag ervoor: hartmonitoring meermaals, toucheren meermaals,... Van 5cm stond de teller ineens op 7cm.
Nog steeds geen weeën, het blijft bij contracties. Vervelende pijn, die niet consequent is en er dus voor zorgt dat je de ene moment perfect relaxed erbij kan zitten en de andere moment in jezelf keert om de pijn weg te puffen en wiegen. Top!
Het verdikt na van 12u00 tot 21u00 in het ziekenhuis trappen lopen, wandelingetje om de blok, skippyballen, vervelen, lezen, flink meewerken aan de onderzoekjes en vooral niet proberen chagrijnig te reageren omdat je hongerig, moe bent en gewoon wil dat die baby nu eindelijk komt....
Krijg je eindelijk je gynaecoloog te zien die je twee keuzes voorstelt: afwachten en terug naar huis, want je zit er weer te relaxed bij en ze geloven nog steeds in een natuurlijke bevalling (wat ook onze wens is, dus ze houden echt rekening met ons geboorteplan) en de uitgerekende datum is nog niet gepasseerd. Onze datum voor een inleiding ligt ook vast en is niet meer zo heel ver verwijdert dus dat speelde ook wel een sterke rol. Of hij breekt mijn vliezen nu, wat 'kinderspel is' met 7cm ontsluiting (volgens onze gynaecoloog) en houden ze ons in het ziekenhuis, maar dan kan het nog 24-48u duren voor mijn weeën gaan komen de kans groot dat het geen natuurlijke bevalling wordt en ze weeënopwekkers (medicatie) moeten toedienen.
Ik dacht vooral op dat moment: 'Ik wil iets warm eten en in mijn eigen bed slapen' verscheurd met 'verdomme ik dacht echt vandaag eindelijk mijn baby te hebben'. Mijn analytische ik dacht er ook meteen bij: 'Ja als het nog zolang gaat duren zelfs als ze mijn water breken wacht ik wel.'. We besloten dus voor de tweede keer onze wegen weer te scheiden en af te wachten terwijl het zo in handbereik leek te zijn.
Nu heb ik voor mezelf beslist: ongeacht wat er nu gebeurt, zolang ik geen weeën heb en de baby nog goed beweegt zien ze mij niet meer voor de datum dat onze inleiding gepland is. Gelukkig is er een einddatum. We wachten hier al zo lang op.... Het wordt echt tijd dat we eindelijk ons kindje in onze armen kunnen houden. Ik kan het simpelweg niet meer verdragen van hoe vaak mijn lichaam mij al voor de gek heeft gehouden, ondanks het feit dat ik mijn lichaam enorm goed ken. De pijn verdraag ik wel, die went, dat zeurt. Die gaat weer over. En op het einde van de rit: het gaat het waard zijn.
Ook iets wat ik heb opgegeven sinds ik terug ben uit het ziekenhuis: de moeite doen om normaal ondergoed te dragen. Ik heb me best nog lang aantrekkelijk gevoeld. Nu ben ik dat echt gepasseerd. Nu is het een fase van 'het kan me allemaal niet meer schelen'. Ik verlies te vaak vocht of slijmen waardoor een 'pamper', want daar komt het eigenlijk op neer, zovele praktischer is. Ik niet meer te trots om dit niet te doen, de klik is gemaakt. Het zorgt er namelijk voor dat ik tenminste nog buiten kan want zonder durf ik simpelweg niet omdat ik dan bang heb voor ongelukjes. En geloof me ze overkomen de beste! Zelfs degenen met een ijzeren blaas.